Ο Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως- Κριμαίας, ο ιατρός

Ο Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως- Κριμαίας, ο ιατρός

Η ζωή του

Ο Άγιος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς ο Ιατρός,κατά κόσμον Βαλεντιν του Φελιξ Βοινο-Γιασενετσκι,γεννήθηκε το 1877 στο Κέρτς της χερσονησου Κριμαίας. Το 1920 εξελέγη καθηγητής της ανατομίας και χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Παντρεύτηκε τη νοσοκόμα Άννα Βασιλίγιεβνα με την οποία απέκτησαν 4 παιδιά. Σε ηλικία 38 ετών έχασε τη σύζυγό του από φυματίωση. Δεν ξαναπαντρεύτηκε, και επισκεπτόταν τον τάφο της συχνά όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες της ταραχώδους ζωής του.

Το επιστημονικό έργο του

 Ο άγιος Λουκάς ως ιατρός δημοσίευσε σαράντα επιστημονικά έργα. Τα πρώτα 12 χρόνια της δραστηριότητάς του είχε ήδη δημοσιεύσει τα δεκαεννέα από τα σαράντα έργα του. Τον απασχολούσε πολύ η γενική αναισθησία, που όπως έλεγε, την εποχή εκείνη «ήταν πολύ πιο επικίνδυνη από την ίδια τη χειρουργική επέμβαση». Γύρω στο 1909 κατάφερε να βρει έναν απλό και σίγουρο μαζί τρόπο τοπικής αναισθησίας . Με τη δική του μέθοδο έκανε 538 εγχειρήσεις με μεγάλη επιτυχία. Τότε ήταν 33 ετών.

Ένα κλασικό έργο του, το οποίο εκδόθηκε το 1934 είναι το βιβλίο Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων.Τιμήθηκε με το Βραβείο Στάλιν, την κορυφαία διάκριση της προπολεμικής Ρωσίας. Ο ίδιος απείχε από την απονομή (αντίδραση αδιανόητη εκείνη την εποχή) χαρίζοντας το χρηματικό ποσό από το βραβείο στάλιν στους πτωχους. Όμως στο βιβλίο αυτό δεν φαινόταν μόνο η επιστημονική κατάρτιση του συγγραφέα, αλλά και η αγάπη του για τους ασθενείς. Σε ένα σημείο γράφει: «Ξεκινώντας την εξέταση, ο γιατρός πρέπει να έχει υπόψη του όχι μόνο την κοιλιακή χώρα, αλλά τον ασθενή εξ ολοκλήρου, τον οποίο δυστυχώς οι γιατροί συνήθως αποκαλούν 'περίπτωση'. Ο άνθρωπος φοβάται και είναι απελπισμένος, η καρδιά του σπαρταρά, όχι μόνο με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, αλλά και με τη μεταφορική της σημασία. Γι' αυτό πρέπει να δυναμώσετε την καρδιά του όχι μόνο με κάμφορα ή digulen, αλλά πρέπει να απαλλάξετε τον ασθενή από το άγχος και την ψυχολογική φόρτιση. Ο ασθενής δεν πρέπει να δει το χειρουργικό τραπέζι, τα έτοιμα εργαλεία, τους ανθρώπους με ιατρικές μπλούζες, με τις μάσκες στα πρόσωπα και τα γάντια στα χέρια. Κοιμίστε τον εκτός του χώρου του χειρουργείου. Επίσης φροντίστε να είναι ζεστός καθ' όλη τη διάρκεια της εγχειρήσεως, διότι είναι πάρα πολύ σημαντικό.»

Ο γιατρός ως Χριστιανός

Ο άγιος Λουκάς ήταν πάντοτε πιστός Χριστιανός. Δεν έχανε λειτουργία και παρακολουθούσε όρθιος όλες τις παννυχίδες και τους όρθρους, τα Σάββατα, τις Κυριακές και τις ημέρες των ορθοδόξων γιορτών. Στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα της Παναγίας μπροστά στην οποία προσευχόταν για λίγα λεπτά πριν από κάθε επέμβαση. Έπειτα, μ' ένα βαμβάκι ποτισμένο στο ιώδιο, έκανε το σημείο του σταυρού στο σώμα του ασθενούς, εκεί που θα γινόταν η τομή. Μόνο μετά από αυτά έλεγε με επισημότητα «το νυστέρι». Οι άθεοι συνάδελφοί του γρήγορα τον συνήθιζαν και δεν έδιναν σημασία, ενώ οι θρησκευόμενοι τα έβρισκαν αυτά πολύ φυσικά.

Όμως στις αρχές του 1920 μια από τις επιτροπές ελέγχου του νοσοκομείου όπου εργαζόταν τότε, έδωσε εντολή να ξεκρεμάσουν την εικόνα της Παναγίας, με αποτέλεσμα ο άγιος Λουκάς να αρνείται να μπει στο χειρουργείο. Παράλληλα η σύζυγος ενός από τα στελέχη του κόμματος εισήχθη στο νοσοκομείο ως έκτακτο περιστατικό, και ζητούσε να χειρουργηθεί μόνο από τον Βόινο-Γιασενέτσκι, κι έτσι ο σύζυγός της του υποσχέθηκε ότι αν η εγχείρηση γινόταν, την επόμενη μέρα η εικόνα θα ήταν στη θέση της. Η εγχείρηση έγινε κι ήταν επιτυχής, και ο σύζυγος της άρρωστης κράτησε την υπόσχεσή του.

Οι διώξεις εναντίον του

Το 1921 ο Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι χειροτονήθηκε ιερέας και αργότερα (1923) Επίσκοπος Τασκένδης. Από τότε συνδύαζε ποιμαντικά και ιερατικά καθήκοντα. Παρέμεινε αρχίατρος του Γενικού Νοσοκομείου Τασκένδης, χειρουργούσε καθημερινά και παρέδιδε μαθήματα στην Ιατρική Σχολή, πάντα με το ράσο και το σταυρό του. Από το 1922 και μέχρι την τελευταία του πνοή γνώρισε συλλήψεις, βασανιστήρια, εξορίες και κακουχίες. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε συνολικά έντεκα χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα εξασκούσε την ιατρική βοηθώντας όσους είχαν ανάγκη.

Οι λόγοι των διώξεών του ήταν, οι γενικοί διωγμοί κατά των Ορθοδόξων και η ιδιαίτερη άρνηση του επισκόπου Λουκά να υποστηρίξει τη «Ζωντανή Εκκλησία», ένα εκκλησιαστικό πραξικόπημα μέσω του οποίου το σοβιετικό καθεστώς προσπαθούσε να ελέγξει τους πιστούς. Σοβαρό λόγο έπαιξε και η αντιπάθεια ενός κομματικού στελέχους ονόματι Πέτερς, ο οποίος ήθελε να καταδικάσει σε θάνατο κάποιους γιατρούς που αντιμετώπιζαν κατηγορίες αδιαφορίας απέναντι σε ασθενείς, αλλά στην πολύκροτη δίκη που ακολούθησε δεν τα κατάφερε, εξαιτίας της κατάθεσης του επισκόπου Λουκά. Οι ταλαιπωρίες αυτές ουσιαστικά κατέστρεψαν την υγεία του αγίου Λουκά, ο οποίος τα τελευταία 9 έτη της ζωής του ήταν τυφλός από γλαύκωμα.

Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου διεύθυνε το στρατιωτικό νοσοκομείο του Κρασνογιάρσκ, ενώ ήταν και επίσκοπος της πόλης αυτής. Από το 1946 μέχρι το 1961 που πέθανε, ήταν μητροπολίτης της Συμφερούπολης. Παράλληλα το 1947 του απαγορεύθηκε να μιλά στους φοιτητές, σταμάτησαν να τον καλούν στα ιατρικά συμβούλια και τον απέλυσαν από ιατρικό σύμβουλο, επειδή «γνώριζαν ότι δεν είχε καθαρό παρελθόν: φυλακές, εξορίες, κηρύγματα» κι επειδή αρνιόταν να πηγαίνει χωρίς το ράσο και το σταυρό του στην εργασία του και σε αυτές τις εκδηλώσεις. ^[1] Καθώς όμως εκείνος ενδιαφερόταν για τον ανθρώπινο πόνο έβγαλε ανακοίνωση ότι «δέχεται καθημερινά εκτός Κυριακών και εορτών, κάθε άνθρωπο που θέλει τη βοήθειά του» με αποτέλεσμα να καταφθάνουν στο διαμέρισμά του καθημερινά αμέτρητοι άνθρωποι απ' όλη την Κριμαία.

Σημεία αγιότητας

Ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς φέρεται από τους πιστούς να εμφάνισε πολλά πνευματικά χαρίσματα όσο ακόμα ζούσε. Υπάρχουν καταγεγραμμένες μαρτυρίες ασθενών, ότι έκανε ορθή διάγνωση της ασθένειάς τους με το που τους έβλεπε, ενώ άλλοι γιατροί που τους είχαν εξετάσει τους έβρισκαν υγιείς. Πολλοί έχουν επίσης δηλώσει ότι διαπίστωσαν ότι είχε διορατικό χάρισμα, κι άλλοι ότι τους θεράπευσε με την προσευχή του, ιδίως κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του που δεν έβλεπε πλέον για να χειρουργεί. Διωχθηκε,συκοφαντηθηκε,φυλακιστηκε και εξοριστηκε.Τα βασανα,οι φυλακες της υπερ σιβηριας και το πολικο κρυο θα επρεπε να τον ειχαν σκοτωσει δεκαδες φορες.Η εξουσια με τις δολοπλοκιες της,θα επρεπε με την σειρα της να τον ειχε εκτελεσει. Η Θεικη παρουσια συνεχως παρεμβαινει και ενεργει στην ζωη του Αρχιεπισκοπου.Μισο αιωνα ο Αγγελος του Θεου περιβαλλει με αορατο πεπλο προστασιας εναν Ιατρο που χωρις καν να το γνωριζει εμελλε να σωσει χιλιαδες ζωες και να αγιασει σε εποχες σκοτους. Για 55 ολοκληρα χρονια προκαλουσε με την ζωη,την πιστη και τα λογια του,τις δυναμεις του κακου και τις νικουσε καθημερινα,αποδεικνυοντας το μεγαλειο της Θειας προστασιας.Ο Αγιος Λουκας αποδεικνυει περιτρανα πως οποιον ο Θεος αποφασισε να διατηρησει,ουτε δεινα πολεμων,ουτε εξοριες σε πολικες θερμοκρασιες αλλα ουτε καν οι φυλακες της υπερ-σιβηριας πμορουν να λυγισουν. Ο Κυριος στο προσωπο του Αγιου Λουκα ευλογησε και ανυψωσε την επιστημη και την ερευνα των ανθρωπων,αρκει αυτη να μενει παντα συνδεδεμενη με την πιστη και την γνωση.

Απολυτίκιον Αγίου Λουκά του Ιατρού

Ιατρό και ποιμένα, Λουκάν τιμήσωμεν, Συμφερουπόλεως ποίμνης, Αρχιερέα λαμπρόν, τον βαστάσαντα Χριστού τα θεία στίγματα, τας εξορίας, τα δεινά, εγκλεισμούς εν φυλακαίς, τας θλίψεις και τα ονείδη, τον επ εσχάτων φανέντα, εν Ρωσία νέον Αγιον.

Η κοίμηση και η αγιοποίησή του

Εκοιμήθη στις 11 Ιουνίου του 1961.

 

 

Οι αρχές απαγόρευσαν την εκφορά του νεκρού με τα πόδια από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης, πράγμα που προκάλεσε τη λαϊκή αγανάκτηση ακόμα και των αλλόδοξων. Τελικά οι αρχές αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, η εκφορά έγινε στην κεντρική λεωφόρο της Συμφερούπολης και διήρκεσε τρεισήμισι ώρες. Τη νεκρική πομπή ακολούθησε πλήθος κόσμου, η κυκλοφορία σταμάτησε, ενώ τα μπαλκόνια, οι ταράτσες και τα δέντρα ακόμα, ήταν γεμάτα ανθρώπους. Παράλληλα φέρεται να σημειώθηκε ένα παράδοξο γεγονός, με ένα σμήνος περιστεριών που έκανε επί ώρες κύκλους πάνω από το λείψανο μέχρις ότου η πομπή έφτασε στο νεκροταφείο.Τον Νοέμβριο του 1995 ανακηρύχτηκε άγιος με απόφαση της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.Στις 24-25 Μαιου 1996 ηρθε και η επισημη ανακηρηξη του απο το Πατριαρχειο της Ρωσιας. Στις 17 Μαρτίου 1996 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του από τον αρχιεπίσκοπο Λάζαρο και μέλη της επιτροπής, μπροστά σε 40.000 περίπου παρευρισκόμενους. Λέγεται ότι βρέθηκαν η καρδιά του και τμήματα του εγκεφάλου του αδιάφθορα ενώ άρρητος ευωδία εξερχόταν από τα λείψανά του.

 

 

Ο Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως- Κριμαίας, ο ιατρός

 

Ο Αγιος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς ( Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι ) , έζησε στήν χειρότερη περίοδο της νεώτερης Ευρωπαϊκής ιστορίας, μέσα σε ένα καθεστώς εχθρικό προς κάθε θρησκεία αλλά και ελευθερία. Έζησε και πάλεψε σαν Ιατρός και απλός πολίτης σε 2 παγκόσμιους πολέμους και δεκάδες κινήματα η επαναστάσεις.

 

ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΑΛΛΑ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΕΣΩΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ :

 

400 ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΕΚΔΙΩΧΘΗΚΑΝ

250 ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ

500.000 ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ 250.000 ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ

40.000 ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ

ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1930 ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ ΑΠΟΓΡΑΦΗΚΑΝ ΠΕΡΙΠΟΥ 1000 ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ !!!

ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΜΟΝΟ 100 ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙ 55.000 ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

 

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΧΑΟΣ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΑΘΗΚΕ ΟΡΘΙΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ, ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ, ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ !

 

Τα βάσανα, οι φυλακές της Υπέρ Σιβηρίας και το πολικό κρύο θα έπρεπε να τον είχαν σκοτώσει δεκάδες φορές. Και μόνο το γεγονός της επιβίωσης του σε τόσο ακραίες συνθήκες επί μήνες, θα πρέπει να αποδοθεί σε σωρεία θαυματουργικών παρεμβάσεων.

Η εξουσία με τις δολοπλοκίες της, θα έπρεπε με την σειρά της να τον είχε εκτελέσει, και τελικά ο β' παγκόσμιος πόλεμος και ο Στάλιν θα περίμενε κανείς ότι θα έσβηναν ότι πιθανόν είχε απομείνει από αυτόν τον άνθρωπο.

Ο Αγιος Λουκάς αποτελεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο, απόλυτα καταγεγραμμένο. Ελάχιστες φορές  στην Νεώτερη Χριστιανική Ιστορία, θείες δυνάμεις κάνουν τόσο εμφανή την παρουσία τους σε ανθρώπινο ον και παραμένουν μαζί του προστατεύοντας το μέχρι τον φυσικό θάνατο. Στην περίπτωση του Αγίου Λουκά η επιβίωση του και μόνο αποτελεί κορυφαία απόδειξη της άμεσης σχέσης του με το Θείο.

Η Θειική παρουσία  συνεχώς παρεμβαίνει και ενεργεί στην ζωή του Αρχιεπισκόπου. Το συνεχώς... αφορά πενήντα και πλέον χρόνια ! Μισό αιώνα ο Αγγελος του Θεού περιβάλλει με αόρατο πέπλο προστασίας εναν Ιατρό που χωρίς καν να το γνωρίζει έμελλε να σώσει χιλιάδες ζωές και να Αγιάσει σε εποχές σκότους.

Για δεκαετίες ολόκληρες το θείο τον φωτίζει και τον ενδυναμώνει ψυχικά και πνευματικά .Του χαρίζει πνευματικές δυνάμεις και ιατρικές ικανότητες πολύ πέρα από τα όρια του φυσιολογικού και ταυτόχρονα τον προστατεύει απ τις καθημερινές προκλήσεις του χειρότερου καθεστώτος που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.

Ο Κύριος στο πρόσωπο του Αγίου Λουκά ευλόγησε και ανύψωσε την επιστήμη και την έρευνα των ανθρώπων, αρκεί αυτή να μένει πάντα συνδεδεμένη με την Πίστη και την Γνώση.

Στα χρόνια του το κόμμα εκτελούσε χωρίς δίκη όποιον τολμούσε να κάνει ακόμα και το σημείο του Σταυρού. Χιλιάδες μοναχοί εκτελέστηκαν χωρίς δίκη. Χιλιάδες άνθρωποι θανατώθηκαν χωρίς λόγο, απλά διότι ο γείτονας ( μέλος του κόμματος ) τους κατέδιδε στην Επιτροπή Εκτέλεσης.

Ο Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι, ,μετέπειτα επίσκοπος Λουκάς , αντιμετώπισε με τρόπο μοναδικό δεκάδες κορυφαία κομματικά στελέχη του καθεστώτος και τις ποικίλες πιέσεις τους. Διώχθηκε , συκοφαντήθηκε , φυλακίστηκε και εξορίστηκε .

Σε εποχές απόλυτης θρησκευτικής απαγόρευσης δεν κατέβασε ποτέ την εικόνα Της Παναγίας από το Χειρουργικό θάλαμο . Οταν τον ανάγκασαν να  το κάνει, απλά σταμάτησε να χειρουργούσε . Χειρούργησε μόνο όταν ανέβηκε στον τοίχο η εικόνα Της πάλι.

Ο Στάλιν που τόλμησε και έστειλε στην Σιβηρία για να πεθάνουν ,τους ήρωες στρατιώτες του που μόλις είχαν νικήσει τις δυνάμεις του  Αξονα, ο ίδιος Στάλιν αποδέχθηκε το ράπισμα πίστης και αξιοπρέπειας του επισκόπου Λουκά ο οποίος απείχε από την απονομή ( αντίδραση αδιανόητη εκείνη την εποχή ) χαρίζοντας το χρηματικό ποσόν από το βραβείο Στάλιν στους πτωχούς.

Για 55 ολόκληρα χρόνια προκαλούσε  με την ζωή, την πίστη και τα λόγια του, τις δυνάμεις του κακού και τις νικούσε καθημερινά, αποδεικνύοντας το μεγαλείο της Θείας προστασίας.

Ο Αγιος Λουκάς αποδεικνύει περίτρανα πως όποιον ο Θεός αποφάσισε να διατηρήσει, ούτε δεινά πόλεμων, ούτε εξορίες σε πολικές θερμοκρασίες αλλά ούτε  καν οι φυλακές της Υπέρ-Σιβηρίας μπορούν να λυγίσουν.

Στις 11 Ιουνίου εορτάζεται η μνήμη του αρχιεπισκόπου Κριμαίας Λουκά. Μετά την κοίμηση του, πλήθος θαυμάτων και θαυμαστών θεραπειών καταγράφονται σε όλον τον κόσμο.

Πιστοί που επικαλούνται το όνομα Του και προσεύχονται σε Αυτόν, βρίσκουν θεραπεία. Η Εκκλησία Τον ανακηρύσσει  Αγιο, αφού ήδη εν ζωή είχε αναγνωριστεί ως Τέτοιος από τον πιστό λαό.

Ο Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι και μετέπειτα Αγιος Λουκάς, για 50 ολόκληρα χρόνια χάρισε ελπίδα και πνευματική δύναμη σε ένα ταλαιπωρημένο λαό που στερήθηκε την ελευθερία του, την ιστορία του και την θρησκεία του. Τώρα σαν Αγιος ολόκληρης της Ορθοδοξίας χαρίζει ελπίδα και δύναμη, σε οποιονδήποτε διαβάσει την ζωή Του και τις ομιλίες Του.

 

Τελευταία λόγια του Αγίου Λουκά ( μαγνητοφωνήθηκαν σε video και παρουσιάζουμε την ακριβή μετάφραση τους )

Παιδιά μου πολύ σας παρακαλώ,

Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο θεός

για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πονηρός είναι.

Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες

δηλαδή με τα πονηρά πνεύματα.

Προσέξτε!

"Τον διάβολο δεν τον συμφέρει να δέχθεί κανείς την ύπαρξη του

να σκέφτεται και να αισθάνεται οτι είναι κοντά στον άνθρωπο.

Ενας κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιό επικίνδυνος από έναν ορατό εχθρό.

Ο πόσο μεγάλος και τρομερός είναι ο στρατός των δαιμόνων.

Πόσο αμέτρητο είναι το μαύρο τους πλήθος!

Αμετάβλητα,ακούραστα,μέρα και νύχτα,επιδιώκουν να σπρώξουν όλους εμάς

που πιστεύουμε στο όνομα του Χρηστού,να μας παρασύρουν στό δρόμο της απιστίας  της κακίας και της ασέβειας.

Αυτοί οι αόρατοι εχθροί του Θεού,εχουν βάλει ως μοναδικό τους σκοπό μέρα και νύχτα  να επιδιώκουν την καταστροφή μας.

Όμως  μη φοβάστε,πάρτε δύναμη απο το όνομα του Ιησού"

 Θαύματα του Αγίου Λουκά

Η μνήμη του τελείται στις 11 Ιουνίου. Κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι προσέρχονται στην πανήγυρη απ' όλα τα μέρη της Ουκρανίας, Ρωσίας και το εξωτερικό.

Την παραμονή το πρωί η Ιατρική Σχολή με επικεφαλής τον πρύτανη τελούν τους χαιρετισμούς του Αγίου και τοποθετούν τις Ιατρικές μπλούζες τους μπροστά στη λάρνακά του για να αγιαστούν.

Ανήμερα τελείται η πανηγυρική θεία λειτουργία και η λιτανεία του ιερού λειψάνου του.

1.

Το Καλοκαίρι του  2001 ήλθε στην πόλη Θεοδοσία της Κριμαίας από το Σεβερομόρσκ (πόλη της Βόρειας Ρωσίας) ο δεκάχρονος Ναζάρ Σταντνιτσένκο, για να παραθερίσει με τη γιαγιά του. Ο Ναζάρ έπαιζε πολύ ωραίο πιάνο. Κάποια μέρα όμως το μικρό αγόρι πήγε να περάσει την πόρτα του σπιτιού, η πόρτα έκλεισε και του έπιασε τα δύο μεσαία δάχτυλα. Το τραύμα ήταν βαθύ.

Το παιδί μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Θεοδοσίας και οι γιατροί διαπίστωσαν ότι οι δύο ονυχοφόρες φάλαγγες ήταν ακρωτηριασμένες.

Το παιδί ήταν ιδιαίτερα λυπημένο και έλεγε κλαίγοντας: «Τώρα δεν θα ξαναπαίξω πιάνο…». Μετά την εγχείρηση, η μητέρα του Σβετλάνα έδεσε στο πληγωμένο χέρι του γιου της μια εικονίτσα του Αγίου Λουκά, παρακαλώντας τον να ελαφρύνει τον πόνο του παιδιού.

Η διαδικασία της επούλωσης ήταν πολύ γρήγορη και λίγο καιρό μετά εκεί στις μετεγχειρητικές τομές, άρχισε το κολόβωμα των δακτύλων να μεγεθύνεται. Και προς έκπληξη όλων οι ακρωτηριασμένες φάλαγγες των δακτύλων άρχισαν να αναγεννιούνται. Σε λίγες μέρες αποκαταστάθηκαν πλήρως, μαζί με την αναγέννηση των δύο ονύχων, χωρίς μάλιστα να αφήσουν κανένα σημάδι η ελάττωμα!

2.

"Το χέρι μου πονούσε αφόρητα από την ωμοπλάτη έως και τα νύχια. Αυτός ο πόνος μου ήταν γνωστός από παλαιότερα. Άλλες φορές πονούσε το γόνατο το αριστερό, άλλες το δεξί, άλλες ο αστράγαλος και άλλος τα χέρια. Είχε όμως αρκετά χρόνια να με θυμηθεί. Φέτος όμως λόγω ,πιθανότατα, της μεγάλης υγρασίας και του παρατεταμένου ψύχους με ξαναθυμήθηκε.

Είχαν περάσει ήδη τρεις εβδομάδες και η κατάσταση δεν βελτιωόταν. Μετά από ένα προσκύνημα στην Παναγία της Δοβρά, όπου τιμάται και ο Άγιος Λουκάς, ο σύζυγός μου μου έφερε λαδάκι από τον  Άγιο. " Είμαι  σίγουρη΄, ότι τώρα ο πόνος θα μου περάσει", είπα . Ο σύζυγός μου, επάλειψε την ωμοπλάτη  μου με το λαδάκι του Αγίου και το θαύμα δεν άργησε. Γρήγορος στη βοήθεία του ο Άγιος Λουκάς. Μετά από λίγο ο πόνος άρχισε να χαλαρώνει, ώσπου την επομένη δεν αισθανόμουν καμμία ενόχληση πια.

Μεγάλη η χάρη σου Άγιε μου."

Τα θαύματά του άπειρα. Όχι μόνο στην Κριμαία αλλά και στην Ελλάδα. Οι εμφανίσεις και οι επεμβάσεις του είναι πολλές. Σε πολλούς εμφανίζεται στον ύπνο τους, με την αρχιερατική και ιατρική στολή. Κρατάει στα χέρια του χειρουργικά εργαλεία, γάζες, σύριγγες κλπ. Και αφού συστηθεί στους ασθενείς, τους λέει πως ήρθε για να τους χειρουργήσει. Πολλοί όταν ξυπνούν το πρωί βρίσκουν στο σώμα τους τομή ή αίμα.

Αλήθεια, τι ήταν αυτό που τόσο πολύ δόξασε και χαρίτωσε τον άγιο Λουκά; Οι αρετές του ήταν πολλές. Πιστεύω όμως πως αυτό που κυρίως τον διέκρινε ήταν η αγάπη, η κορωνίδα των αρετών. Η αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Μια γνήσια αγάπη προσφοράς, θυσίας, αυταπάρνησης.

 

Στη γη της Παλαιστίνης υπάρχουν δύο λίμνες και ένας ποταμός. Η πρώτη είναι μια μικρή λίμνη, της Τιβεριάδος. Παρότι μικρή λίμνη είναι ζωντανή, έχει πολλά ψάρια κι εκεί ψάρευαν οι μαθητές του Χριστού. Η δεύτερη λίμνη βρίσκεται στο νότο, είναι η Νεκρά Θάλασσα και είναι τετραπλάσια σε έκταση από την πρώτη. Είναι όμως νεκρή. Δεν έχει ίχνος ζωής. Τις δύο λίμνες ενώνει ο Ιορδάνης ποταμός. Ξεκινάει από την Τιβεριάδα και καταλήγει στη Νεκρά Θάλασσα. Κι εδώ είναι το παράδοξο. Αιώνες τώρα η μικρή Τιβεριάδα προσφέρει τα νερά της, δίνει συνεχώς και παραμένει ζωντανή. Ούτε αδειάζει. Η Νεκρά Θάλασσα αιώνες τώρα δέχεται αχόρταγα τα νερά, αλλά δε ζωντανεύει. Παίρνει τα νερά και παραμένει νεκρή.

Αυτή είναι η φύση της αγάπης. Την αγάπη δεν τη ζητάμε, δεν την απαιτούμε από τους άλλους. Μόνο την προσφέρουμε, χωρίς κρατούμενα, χωρίς υπολογισμούς και μόνο τότε είμαστε ζωντανοί. Ο άνθρωπος που έχει μάθει από μικρός συνεχώς να παίρνει και να μην προσφέρει τίποτα, είναι ανάπηρος, είναι νεκρός, δυστυχισμένος. Ο άνθρωπος που έμαθε να αγαπάει, να θυσιάζεται, να προσφέρει και να προσφέρεται είναι ζωντανός και ευτυχισμένος.   

Αυτός ήταν ο Άγιος Λουκάς. Ένας άνθρωπος αγάπης, προσφοράς, θυσίας, αυταπάρνησης. Γι' αυτό και χαριτώθηκε τόσο από τον Θεό και συνεχίζει να ζει, να θαυματουργεί, να είναι τόσο κοντά μας και να μας παρηγορεί.

 

Ας μας εμπνέει η ζωή του και ας έχουμε την ευχή του...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΪΟΥ 2012

Παμμεγιστοι ταξιαρχεσ

    

Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς

Ιερός Ναός Παμμεγ. Ταξιαρχών       Μηνιαία Εφημερίδα        

Άνω Νεστορίου                               Μάιος 2012

Τηλ: 24670-31113                            Φύλλο 12^ο

    Οσία Σοφία η ασκήτρια της Κλεισούρας

Τα κείμενα προέρχονται από το βιβλίο « Σοφία, η Ασκήτισσα της Παναγίας» της Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας.

Ακόμη δεν μπορώ να το ξεχάσω....

Τρία παιδιά από το Βαρυκό, πριονάδες (= έκοβαν δένδρα με πριόνια) πήγαν στο μοναστήρι να κόψουν ορισμένα πελώρια λευκάδια. Έκοψαν το ένα, έκοψαν και το άλλο, το τρίτο ενώ το έκοβαν και  κατεύθυναν, σπρώχνοντάς το, την πτώση του, εκείνο σαν να μην ήθελε να πέσει στο σωστό μέρος. «Κατάλαβα πως μας περιμένει κάτι κακό. Φωνάζω: παιδιά, θα πέσει πάνω μας, ο πονηρός το κουμαντάρει. Θα πέσει από μόνο του σε άνθρωπο...-Βλέπω από πάνω από το δρόμο να φαίνεται ένα ελάχιστο μαύρο και αμέσως το κεφάλι της Σοφίας. Συνάμα και το λευκάδι να κατευθύνεται επάνω της....και ο πονηρός την παίρνει από κάτω. Τρέχομε, με τα χέρια, με τα τσε-κούρια, τη βγάζουμε νεκρή, το αίμα της να τρέχει σαν βρύση. Σε δευτερόλεπτα την πήγαμε στο διάδρομο. .....Γονατίζω μπροστά στη Μεγαλόχαρη και της λέω:ο πονηρός έκανε αυτό που ήθελε, κάνε και συ Παναγία μου το θαύμα σου. Γυρίζοντας στη Σοφία, μόλις της έπιασα τα άγια χεράκια της για να δω αν χτυπά η φλέβα και βλέποντάς τη στα μάτια, σταματά το αίμα και παίζει τα μάτια....Μέχρι το βράδυ σαν να μην είχε συμβεί τίποτε, το αίμα που της έφυγε, δεν είχε άλλο τόσο πάνω της, η ευλογημένη...

 Οι δυο πριονάδες έφυγαν τρομαγμέ-νοι. Επέστρεψαν την άλλη μέρα δειλά- δειλά, νομίζοντας ότι τους ψάχνουν για φόνο. Αλλά κανείς δεν ήξερε τι είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα. Η Σοφία δεν είχε μιλήσει σε κανέναν. Το γεγονός αυτό συνέβη το 1969 και τότε η Σοφία ήταν 86 ετών. Από το βάρος και την ορμή του δένδρου έπρεπε να είχε ξεψυχήσει αμέσως.

                                                                       (Επιστολή π. Νικολ. Μήτρα, ιερέα  Κλεισούρας)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ οσιασ σοφιασ Αχ, αν κάνουμε ένα καλό, λέμε κάναμε έναν καλόν. Με ποια δύναμη κάναμε το καλό; Με τη δύναμη του Θεού. Έδωσέ σε ο Θεός ευλογία και έκανες το καλό. Η Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει. Λέει στον Υιό της: « Υιέ μου και Θεέ μου, δώσε στον κόσμο σοφία. Συχώρεσε τον κόσμον.»Παναγία μου, προσκυνώ τη χάρη σου. Ο Κύριος λέει:«Εγώ κατέβηκα, σταυρώθηκα, καρφώθηκα κι αυτοί δεν πιστεύουν.» Αναμένει ο Θεός, αναμένει. Κάνει υπομονή. Τα μάτια κλειστά, το στόμα κλειστό, τα αυτιά κλειστά, για να κερδίσουμε. Ο κόσμος τι κάνει, τι είδες, τι ξέρεις; Δεν είδα τίποτα, δεν ξέρω, χαπάρ κι έχω(= δεν έχω χαμπέρι, δεν παίρνω είδηση). Δεν ακούω, δεν βλέπω. Πολλά λόγια να μη λέτε, λίγα κι ευλογημένα. Να αγαπάτε τον Θεόν και η καρδιά σας να λάμπει ωσάν τον ήλιον. Την Κυριακή να μην κάνεις ούτε πίττες ούτε τίποτε, μόνο τις πιο αναγκαίες δουλειές. Η Κυριακή είναι μέρα του Θεού. Πολλά υπομονήν, πολλά υπομονήν. Μην ξεχάσω..... 6.5. 2012     Γιορτάζει πρώτη φορά επίσημα αναγνωρισμένη ως Οσία, η ασκήτρια της Κλεισούρας, Σοφία Εορτολογιο μαιου 2.5. ανακομιδή λειψ. Μ.Αθανασίου 5.5. Ειρήνης μεγαλομ., Εφραίμ θαυμ. 6.5. Σοφίας οσ. ασκήτριας, Ιωβ πολ. 8.5. Ιωάννου Θεολ.,Αρσενίου Μεγ. 9.5. Μεσοπεντηκοστής,        Χριστοφόρου μεγαλομ. 11.5. Κυρίλλου & Μεθοδίου ισαπ. 12.5. Επιφανίου Κύπρου 14.5. Ισιδώρου Χίου 15.5. Παχωμίου Μεγ. 21.5.Κων/νου & Ελένης ισαπ. 23.5. Απόδοση εορτής Πάσχα 24.5. Αναλήψεως 25.5. Γ΄εύρεση Τιμ. κεφ. Προδρόμου 27.5. Ιωάννου Ρώσου ομολ.   Όταν τα ζώα γίνονται φίλοι Η αγάπη της οσίας Σοφίας δεν σταματούσε μόνο στους ανθρώπους, απλωνόταν κι αγκάλιαζε όλη την κτίση, λογικά και άλογα, ήμερα και άγρια. Στο άγριο βουνό γύρω από το μοναστήρι, κυκλοφορούσαν τότε πολλές αρκούδες, λύκοι και άλλα αγρίμια. Με όλα αυτά η Σοφία είχε συμφιλιωθεί. Είχε μια αρκούδα που την τάιζε από το χέρι με ψωμί και ό,τι άλλο φαγώσιμο είχε και το μεγαλόσωμο θηρίο έπαιρνε την τροφή, της έγλυφε τα χέρια και τα πόδια από ευγνωμοσύνη και πάλι χανόταν στο δάσος. Της είχε δώσει και όνομα: « Έλα, Ρούσα μ’ , έλα να τρώεις ψωμόπον», της έλεγε. Στο προσκέφαλό της, κοιμούνταν αρκετές φορές τρία φίδια σαν σαίτες κι ούτε την πείραζαν ούτε τα πείραζε.  Η οσία δεν ήθελε να βλέπει ψωμί πεταγμένο. Είναι αμαρτία, έλεγε, να πατήσεις ψίχουλα. Όσα ξεροκόμματα λοιπόν ψωμί περίσσευαν, τα μάζευε σ’ένα κατσαρόλι και τα μούσκευε. Όταν το ψωμί μαλάκωνε, το έβαζε η μακαρία ή στις φωλιές από τα μυρμήγκια ή στα περβάζια στα παράθυρα,ψίχουλα για τα πουλάκια.«Να’ρθούνε τα πουλιά του Θεού να το φάνε», έλεγε. Κι αυτά τα ευλογημένα, όταν η ίδια προσευχόταν, ακόμα και μέσα στην εκκλησία, μαζεύονταν και φτερούγιζαν γύρω της κελαηδώντας. Όταν κοιμήθηκε, πήγαιναν τα πουλιά και χτυπούσαν με το ράμφος τους το τζάμι μιας φωτογραφίας της που υπήρχε στο μοναστήρι. Η Σοφία φύλαξε το μοναστήρι «Το 1944 άρχισε ο αντάρτικος πόλεμος. Στην Κλεισούρα, στη θέσι Νταούλι, οι αντάρτες σκότωσαν με ατιμωτικό τρόπο έναν γερμανό αγγελιοφόρο, που ερχόταν από το Αμύνταιο. Γερμανικός στρατός φτάνει στην Κλεισούρα και την καίει όλη. Σκοτώνουν περί τα 300 άτομα. Τα γυναικόπαιδα πηγαίνουν στο μοναστήρι που είχε 40 δωμάτια. Οι γερμανοί ετοιμάζονται να βάλουν φωτιά, ως κρυψώνα των ανταρτών.Το περικυκλώνουν με μπετό-νια γεμάτα βενζίνη. Εκεί η μοναχή Σοφία,με την εικόνα της Παναγίας στην αγκαλιά της,γονατίζει στους στρατιώτες  γερμανούς,τους φιλά τα πόδια, σέρνεται στο χώμα και κλαίει δυνατά. Τους λέγει:«όχι την Παναγία».Ο αξιωματικός τη διώχνει, αυτή πίσω δεν κάνει και λιγοθυμάει καταγής. Τότε οι γερμανοί, τους φώτισε η Παναγία και δεν πείραξαν το μοναστήρι καθόλου. Έτσι σώθηκαν και τα γυναικόπαιδα  και το μοναστήρι.»                                (από το χειρόγραφο του Ισαάκ, ανιψιού της οσίας Σοφίας) "Ο φόβος του Θεού κάνει σοφόν τον άνθρωπο. Ποιος είναι ο φόβος του Θεού; Όχι να φοβάσαι το Θεό, αλλά να φοβάσαι να μην στενοχωρήσεις τον άλλο, να μην τον αδικήσεις, να μην τον κατηγορήσεις. Αυτή είναι η σοφία. Ύστερα τα άλλα, για να ζήσεις, σε φωτίζει ο Θεός τι να κάνεις." "Το στόμα να γίνει βασιλικός και τραντάφυλλον." "Άμα τα πράγματα τα αφήκεις στο Θεό, έρχονται μονάχα. " «Ένας είναι ο Κύριος και μία η Κυρία (ο Χριστός και η Παναγία), όλοι εμείς οι άλλοι είμαστε αδελφοί». Απολυτίκιο «Εκ του Πόντου αρτίως εξανατείλασαν, ώσπερ νεόφωτον άστρον ασκητικής αγωγής και Κλεισούραν Καστορίας καταυγάσασαν, φέγγει αόκνου προσευχής, κατατήξεως σαρκός, εμπόνου σκληραγωγίας, και θαυμασίων Σοφίαν,ημών ως πρέσβειραν υμνήσωμεν.»    Το συναξαρι της ημερας.....   Η οσία Σοφία(Χοτοκουρίδου, το γένος Αμανατίου Σαουλίδου), η ασκήτρια, γεννήθηκε το 1883 στο χωριό  Σαρή-ποπά του νομού Τραπεζούντος του Πόντου.Από μικρή έτρεχε στις εκκλησίες και τα ξωκκλήσια για να τα περιποιηθεί και ν’ανάψει τα καντήλια. Οι παρέες και οι άτακτες συζητήσεις των συνομήλικων της κοριτσιών δεν της άρεσαν. Ήταν εξαιρετικά όμορφη, μάλλον κοντή στο ανάστημα, με μικρό κεφάλι, μικρά καστανόμαυρα μάτια και μακρόστενο πρόσωπο. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά και τα έπλεκε σε πέντε μακριές πλεξούδες.Πολύ καμάρωνε για τα μαλλιά της και ίσως γι’αυτό αργότερα δεν τα περιποιόταν καθόλου. Από την μέρα που αποφάσισε να ασκητέψει,ούτε τα έλουσε ούτε τα χτένισε. Η Σοφία δεν επιθυμούσε να παντρευτεί. Οι γονείς της, ο Αμανάτιος και η Μαρία, ήταν θεο-σεβούμενοι άνθρωποι και δεν την πίεζαν στο θέμα αυτό. Τελικά σε μεγάλη, για την εποχή της, ηλικία η Σοφία παντρεύτηκε το 1907 τον Ιορδάνη.  Τρία χρόνια μετά απέκτησε ένα γιο, που όμως σε ηλικία δυο ετών πέθανε. Ο σύζυγός της επιστρατεύτηκε από τους Τούρκους στην Ορντού το 1912. Όταν το 1914 κηρύχθηκε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Ιορδάνης εξαφανίστηκε και η Σοφία έφυγε για την Ορντού. Ο θάνατος του παιδιού και η εξαφάνιση του συζύγου σφράγισαν  με την τραγικότητά τους τη ζωή της Σοφίας. Από τον Πόντο  άρχισε η ασκητική ζωή της. Στην Ορντού κατέφυγε, μακριά από τους συγγενείς της, μόνη, στο βουνό. Ίσως εκεί σε κάποιο μοναστήρι να ντύθηκε τα καλογερικά ράσα, αν και δεν είναι σίγουρο, αν τότε έγινε μοναχή. Από το 1916 τα ίχνη της χάθηκαν.Το 1919 τη βρήκε στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμμένα στο Ναό της Αναλήψεως, ο ανιψιός της Ισαάκ, πρόσφυγας πια, ο οποίος  και την έψαχνε. Από το 1919 έως το 1925 η Σοφία έμενε με τους συγγενείς της στην Πτολεμαϊδα,στην Αναρράχη,οπότε έφυγε και πήγε στη Φλώρινα στον Άγ. Μάρκο, όπου παρέμεινε ως το 1927. Τότε ήταν που της παρου-σιάστηκε η Παναγία καλώντας την στο μοναστήρι της: «Η θέση σου είναι αλλού, να’ ρθεις στο σπίτι μου. Είμαι στην Κλεισούρα». Αρχικά η Σοφία επισκέφθηκε το μοναστήρι, αλλά η ερημιά του τόπου, η απομονωμένη θέση του και η μοναξιά που επικρατούσε την φόβισαν και δεν θέλησε να μείνει εκεί.Από αυτήν της την παρα-κοή στην πρόσκληση της Παναγίας έμεινε παράλυτη για τρεις εβδομάδες και φιλοξενήθηκε από τους συγγενείς της. Την ημέρα που αποφάσισε να υπακούσει στην εντολή της Θεοτόκου, τη σήκωσαν και την έβαλαν πάνω σ’ένα κάρο, με το οποίο τη μετέφεραν στη Παναγία. Τον Αύγουστο του 1927 ,στη μνήμη της Παναγίας,η Σοφία σε ηλικία 44 ετών φτάνει στο μοναστήρι. Μόλις πάτησε το πόδι της στο χώμα, θεραπεύτηκε.Κάποτε τη ρώτησαν πώς μένει μόνη της μέσα στην ερημιά και εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα, που η ζωή της ήταν μισή στη γη και μισή στον ουρανό, απάντησε: σχέδιο π. Γεωργίου Χουζούρη  « Όχι δεν μένω μόνη μου. Έρχονται οι άγγελοι και με κάνουν παρέα» Το μοναστήρι είχε τριάντα δωμάτια. Εκείνη όμως έμενε στη βέτρα (=ποδιά) του τζακιού. Αυτή ,όπως έλεγε, ήταν η εντολή που πήρε. Γονατιστή όλη νύχτα, καθόταν ακουμπισμένη με την πλάτη στον υγρό τοίχο.«Ένα κουβάρι οστών στο τζάκι».Η τζαμαρία τότε δεν υπήρχε,οπότε το κρύο με την υγρασία από τα τρεχούμενα νερά ήταν ακόμα πιο τσουχτερό.Τρεις τέσσερις βρύσες τρέχαν ασταμάτητα νύχτα-μέρα εκεί που καθόταν. Το ρεύμα την έκοβε. Όταν το χειμώνα χιόνιζε, το πρωί την έβρισκαν με χιόνι στο κεφάλι. Το θερμόμετρο έδειχνε συνήθως μέχρι και 15 βαθμούς κάτω από το μηδέν.Στο τζάκι η Σοφία διατηρούσε λίγη ζιάρα(= κάρβουνα αναμμένα),« μόνο και μόνο για να βγαίνει λίγος καπνός από την καμινάδα και να λένε οι περαστικοί πως στο μοναστήρι υπάρχει κάποιος»,όπως εξηγούσε η ίδια. Όμως όλα ήταν ορθάνοιχτα οπότε και η λίγη  ζέστη χανόταν. Τα βράδια καθισμένη στο τζάκι συνήθως έβαζε κάποιον να της διαβάζει βίους αγίων,( γράμματα, ανάγνω-ση,γραφή φαίνεται πως δεν γνώριζε) από μικρά φυλλαδιάκια, που τα φύλαγε με προσοχή. Όταν έκανε πολύ κρύο, οι επισκέπτες, που την έβλεπαν ξυπόλυτη,την παρακαλούσαν να βάλουν κανένα ξύλο στα λίγα κάρβουνα. Τότε εκείνη φώναζε ένα μακρόσυρτο «όχιιι» που ακόμη αντηχεί στα αυτιά τους και το επαναλαμβάνουν δακρύζοντας. Εκεί στην πλάκα του τζακιού, καθόταν, εκεί έτρωγε, αυτή το στρώμα αυτή και το μαξιλάρι της, από εκεί μιλούσε στους προσκυνητές και κήρυττε την αγάπη του Χριστού και της Θεοτόκου. Ζούσε μέσα στην συνεχή άσκηση, στην προσευχή, στον σωματικό κόπο και στον ασκητικό αγώνα. Όταν στο τζάκι ήταν πολύ δύσκολα, πήγαινε στο επάνω πάτωμα, σ’ένα κελλί. Εκεί είχε ριγμένα φύλλα και άχυρα και ξάπλωνε. Κάτω από τα άχυρα όμως έκρυβε σουβλερές πέτρες. Μια επισκέπτρια,κάποτε, γονάτισε και της φιλούσε τα ξυλιασμένα ποδαράκια της, λέγοντάς της: « Εγώ κοιμάμαι σε μαλακό στρώμα, εσύ κοιμάσαι στην πέτρα, εσύ είσαι του Παραδείσου.» Εκείνη απάντησε στα ποντιακά: « Δεν είμαι άξια να μου φιλάτε τα πόδια, δε θέλω μαλακά μαξιλαράκια να μου στερήσουν τον Παράδεισο.» Άλλοτε μάζευε στο τζάκι φύλλα και κλαδιά από τα δένδρα και τρύπωνε μέσα σ’αυτά σαν ποντίκι. Τύχαινε όμως ν’αρπάξουν φωτιά, και μόλις που πρόφταινε να σηκωθεί, για να μην καεί ζωντανή. Κελλάκι και ασκηταριό της ήταν για τη γιαγιά Σοφία τα βουνά και οι άγριες ερημιές. Όπου βρισκόταν έξω προσευχομένη, πλάγιαζε κάτω στα χόρτα και στ’αγκάθια για να κοιμηθεί. Πάντα ήταν ξυπόλητη. Τον χειμώνα συχνά την έβλεπαν να παίρνει μια παλιοκατσαρόλα που χρησιμοποιούσε, να τη γεμίζει νερό και να την αδειάζει αλύπητα στα ξυλιασμένα της πόδια. Σπάνια φορούσε κάτι μάλλινα σκουφούνια, τρύπια και παλιά και κάτι παλιοπάπουτσα ή παλιοπαντόφλες. Βλέποντάς την οι προσκυνητές με τα παλιόρουχα, μέσα στα κρύα και την υγρασία, της πήγαιναν άλλα καινούρια και ζεστά. Αλλά αυτή η μακαρία με το ένα χέρι έπαιρνε και με τ’άλλο τα σκόρπιζε στους φτωχούς. Καινούριο ρούχο δεν φόρεσε, δεύτερη αλλαξιά δεν είχε. Στο κεφάλι είχε δεμένη πάντα μαύρη μαντήλα. Τα μαλλιά της από τον Πόντο ακόμα, ούτε τα έλουσε, ούτε τα χτένισε. Είχαν κατσιάσει και είχαν γίνει σκληρά σαν κοτσάνι,το κεφάλι της όμως ευωδίαζε. Όταν έφτασε στο μοναστήρι  44 ετών για να μην σκανδαλίζει με την ομορφιά της, μαύριζε και μουτζούρωνε το όμορφο πρόσωπό της με γάνες και κάπνες από τα καζάνια. Ήθελε να την περιφρονούν. Το αποστεωμένο κορμί της σε υπέβαλλε.Το σώμα της σκελετωμένο, κατάξερο, σκυφτό, μόνο όταν άναβε τα καντήλια της Παναγίας ορθωνόταν: «.... θαρρείς και με τραβάει η Παναγία και σηκώνομαι όρθια»,έλεγε.Πρόσωπο μόνον κόκκαλα,μάτια που δάκρυζαν συνεχώς για τον κόσμο και από αγάπη για τον Χριστό και την Παναγία, διαπεραστικά,σαν να διαπερνούσαν νου, σκέψη, τα πάντα.. Το βλέμμα της αυστηρό, αλλά φιλάνθρωπο και αφοπλιστικό. Δάχτυλα γεμάτα κόμπους σκληρούς από τις αμέτρητες μετάνοιες. Πόδια σαν καλαμιάς, γόνατα σκληρά από τις συνεχείς γονυκλισίες και τα γονατίσματα. « Ο Θεός να με συχωρέσει. Είμαι πολλά αμαρτωλή» Ζούσε ασκητικά, έκανε μεγάλη νηστεία. Ποτέ δεν έτρωγε κρέας, ψάρια, τυριά, αυγά. Καμιά φορά μόνον έτρωγε κανένα παστό, αντζούγες και χόρτα. Της άρεσαν τα αλμυρά  και το λάχανο αρμιά. Η αλμυρή πιπεριά ήταν το καλύτερο έδεσμά της. Το ψωμί της κανένα ξεροκόμματο μουχλιασμένο. Το Σάββατο και την Κυριακή έβαζε μια κουταλιά λάδι στο φαγητό της. Άλλες φορές σε μέρες αρτύσιμες άνοιγε καμιά κονσέρβα ψάρι και έτρωγε κανένα ψαράκι ύστερα από μέρες, αφού είχε πιάσει ένα δάχτυλο μούχλα. Έβραζε φύλλα από δένδρα ή φτέρη. Τα έβαζε σε παλιά μπακιρένια σκεύη και τα έτρωγε, αφού πρασίνιζαν από την σκουριά. Πάντα όμως ήταν ευχαριστημένη και δοξολογούσε το Θεό.Το ελαιόλαδο το είχε μόνο για τα καντήλια της Παναγίας. Δεν είχε μείνει κρέας στο κορμί της. Δεν ξεχώριζες στήθος, κοιλιά, πόδια...είχαν μείνει μόνο κόκκαλα. Στις 6 Μαΐου 1974 η μακαρία δούλη του Θεού Σοφία εκοιμήθη. Όλη της τη ζωή την πέρασε καλογερικά και ίσως πιο σκληρά και από μοναχή, με το κομποσχοίνι στο χέρι, με αδιάλειπτη προσευχή και με το όνομα της Παναγίας συνέχεια στο στόμα της: « Η Παναγία ξέρει, είπε η Παναγία, είδε η Παναγία».                                                           Η ψυχή της ανέπνεε το Χριστό και την Παναγία με την απλοΐκή αγάπη των ταπεινών.Νηστεύτρια και ασκήτρια, με τέλεια ακτημοσύνη, σωφροσύνη, υπακοή    και αφοσίωση   στο λόγο της Κυρίας Θεοτόκου.                                              σχέδιο π. Γεωργίου Χουζούρη Η μνήμη της οσίας Σοφίας τιμάται στις 6 Μαΐου. Την ευχή της να’χουμε. Η εγχείρηση της Παναγίας Κάποτε η οσία Σοφία ασθένησε βαριά. Διπλώθηκε στη μέση από τον πόνο.Στην αρχή δημιουργήθηκε ένα πρήξιμο, που σιγά-σιγά αυξανόταν. Στη συνέχεια αυτό άνοιξε κι έβγαινε δυσώδες υγρό. Η μακαρία στούπωνε στην πληγή πανιά και φυτίλια από τις κανδήλες. Η πληγή άρχισε να σαπίζει. Επιβαλλόταν άμεσα χειρουργική επέμ-βαση, όμως εκείνη δεν δεχόταν καμμία περιποίηση, καμμία βοήθεια. « Θα’ρθει η Παναγία να με πάρει τον πόνο. Μου το υποσχέθηκε», έλεγε.Στο τζάκι της, ένα μαύρο κου-βάρι,ένα  παραπονιάρικο,πονεμένο βογγητό ακουγόταν. Παραμιλούσε συνέχεια: «Η Παναγία, η Παναγία...». Περίμενε την επέμβαση της Παναγίας και το θαύμα έγινε! σχέδιο π. Γεωργίου Χουζούρη Διηγείται η ίδια: « Ήρθε η Παναγία, με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και τον Άγ. Γεώργιο. Ήταν κι άλλοι Άγιοι,η Αγ. Κυριακή και η Αγ.Παρασκευή. Η Παναγία με χάιδεψε στο μέτωπο και μου είπε: εσύ παρακαλείς κι εγώ ήρθα να σε θεραπεύσω. Είπε ο Αρχάγγελος: θα σε κόψουμε τώρα. Εγώ είπα: είμαι αμαρτωλή, να εξομολογηθώ, να κοινωνήσω και να με κόψεις. Δε θα πεθάνεις ,είπε, εγχείρηση θα σε κάνουμε και με άνοιξε.» Τα διηγούνταν τόσο απλοϊκά και αθώα, σαν να έγινε το πιο φυσικό πράγμα. Και σήκωνε τη μπλούζα της και έδειχνε την τομή. Μια από τις πιο πιστές  μαθήτριες της οσίας συμπληρώνει το γεγονός, όπως της το διηγήθηκε η ίδια : «Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ την έσκισε με το σπαθί του, που ήταν ξύλινο και βγήκε μεγάλη βρωμιά. Έβγαλαν οι Άγιοι τα σπλάχνα έξω και τα ακούμπησαν δίπλα, σ’ένα κάθισμα.  Ο Αρχάγγελος καθάρισε πολύ προσεκτικά την πληγή, πάντα με τις υποδείξεις της Παναγίας. Στη συνέ-χεια η Παναγία έβαλε στο στόμα της Σοφίας ένα άσπρο χαπάκι. Το πρωί είχε θεραπευτεί τελείως». Την επόμενη μέρα γεμάτη χαρά διηγούνταν το θαύμα κι έδειχνε την πληγή. Τρεις χειρούργοι από την Αθήνα και γιατροί από την Κοζάνη έλεγξαν την πληγή, όπου φαινόταν καθαρά η τομή.