ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΔΩΡΗΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΜΑΣ

"Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας

και τοις εν τοις μνήμασι ζωή χαρισάμενος¨

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Φύλλο Απριλίου 2012

Παμμεγιστοι ταξιαρχεσ
    
Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς
Ιερός Ναός Παμμεγ. Ταξιαρχών       Μηνιαία Εφημερίδα        
Άνω Νεστορίου                               Απρίλιος 2012
Τηλ: 24670-31113                            Φύλλο 11ο

                  « Χριστοσ ανεστη, χαρα μου»

 


Ποιός Τον πλήγωσε...


 
Διηγήθηκε ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος της Ι.Μ. οσίου Δαυίδ:
Μια γερόντισσα πήγε μια Μεγάλη Παρασκευή να ανάψει τα καντήλια σ’ένα εξωκκλήσι του χωριού της. Από περιέργεια κοίταξε μέσα στο ιερό και τι να δεί! Πάνω στην Αγία Τράπεζα καθόταν ένα παλικάρι περίπου τριάντα χρόνων.
Είχε πληγές στις παλάμες και τα πόδια, καθώς και μια πληγή στο πλευρό, απ’όπου έτρεχε αίμα.
«Ποιός είσαι εσύ που τολμάς να κάθεσαι πάνω στην Αγία Τράπεζα;»,ρώτησε η γυναίκα κατάπληκτη.
«Εγώ πάντα εδώ κάθομαι,εδώ είναι η θέση μου», απάντησε ο νέος.
« Ποιός σε πλήγωσε τόσο;»
« Εσύ με πλήγωσες με τις αμαρτίες σου.»
Αξιώθηκε, πράγματι, η γερόντισσα και είδε τον ίδιο τον Κύριο, γιατί βρισκόταν τότε σε κατάσταση μετάνοιας.                                                     («Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θ. Λειτουργία»,Ι.Μ.Παρακλήτου)








Προς το εκούσιον Πάθος

«Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος, τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ· ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των ουρανών.»                                                                                                                    (Όρθρος Μ. Δευτέρας)

«Ενώ ο Κύριος βάδιζε προς το Πάθος, το οποίον θα υφίστατο με την θέλησή Του, έλεγε καθ’ οδόν  στους αποστόλους: Ιδού,ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθή (σε εκείνους που θα τον θανατώσουν), όπως έχει γραφή για αυτόν (στις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης). Εμπρός λοιπόν και εμείς, αφού καθαρίσουμε τις διάνοιές μας (από κάθε κακή σκέψη), ας βαδίσουμε μαζί με Αυτόν και ας σταυρωθούμε μαζί Του και χάριν Αυτού ας νεκρώσουμε τον εαυτόν μας ως προς τις ηδονές του βίου, για να ζήσουμε αιωνίως μαζί με Αυτόν και να Τον ακούσουμε να λέει (μετά την Ανάστασή Του): Δεν αναβαίνω πλέον  στην επίγεια Ιερουσαλήμ για να υποστώ θυσία, αλλ’ αναβαίνω  στον ουράνιο Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας και ανυψώνω μαζί μου και εσάς  στην Άνω Ιερουσαλήμ, η οποία ευρίσκεται  στη Βασιλεία των ουρανών.»



το Συναξαρι των ημερων ...
 μεγαλη παρασκευη
                        

Την αγία και μεγάλη Παρασκευή τιμούμε και προσκυνούμε τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού τα φτυσίματα, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τις βλασφημίες, τις κοροϊδίες, την κόκκινη χλαμύδα, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το ξύδι, τα καρφιά, την λόγχην και προ πάντων τον Σταυρόν και τον θάνατον, τα οποία καταδέχθηκε με τη θέλησή Του να υπομένει για εμάς. Θυμόμαστε επίσης την σωτήρια ομολογία του ευγνώμονος ληστού πάνω στο σταυρό,   ότι ο Κύριος είναι ο ουράνιος Βασιλιάς και την παράκλησή του να τον θυμηθεί στη Βασιλεία Του.
«Σέ τόν ναβαλλόμενον τό φς σπερ μάτιον καθελών ωσήφ πό το ξύλου σύν Νικοδήμ καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ταφον, εσυμπάθητον θρνον ναλαβών, δυρόμενος λεγεν∙ Ομοι, γλυκύτατε ησο! ν πρό μικρο λιος ν σταυρ κρεμάμενον θεασάμενος ζόφον περιεβάλλετο καί γ τ φόβ κυμαίνετο καί διεῤῥήγνυτο ναο τό καταπέτασμα· λλ δού νν βλέπω σε δι μέ κουσίως πελθόντα θάνατον. Πς σε κηδεύσω, Θεέ μου; πς σινδόσιν ελήσω; Ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν κήρατον σμα; ποα σματα μέλψω τ σ ξόδ οκτίρμον; Μεγαλύνω τά πάθη σου, μνολογ καί τήν ταφήν σου σύν τ ναστάσει, κραυγάζων· Κύριε, δόξα σοι»

Μετάφραση:

 

«Ὅταν ωσήφ μαζί μέ τό Νικόδημο, κατέβασε πό τό ξύλο Εσένα, πού φορς σάν μάτιο τό φς, καί Σέ εδε νεκρό, γυμνό καί ταφο, ναλαβών θρνο γεμάτο συμπάθεια, κλαίγοντας λεγε: λίμονο σ μένα, γλυκύτατε ησο! Πρίν πό λίγο λιος, βλέποντάς Σε νά κρέμεσαι στό σταυρό, ντύθηκε στό σκοτάδι καί γ πό τό φόβο της κλονιζόταν καί σχίστηκε σέ δύο τό καταπέτασμα το ναο. λλ μως τώρα κατανο, τι γιά μένα πέστης θάνατο. Πς νά Σέ κηδεύσω, Θεέ μου; πς νά Σέ τυλίξω σέ σεντόνια; Μέ ποιά τραγούδια θά ψάλλω κατά τήν κφορά σου, εσπλαχνικέ Κύριε; Δοξολογ τά πάθη Σου, πευθύνω μνους στήν ταφή Σου μαζί μέ τήν νάστασή Σου, κραυγάζοντας: Κύριε, δόξα σοι.»



Κυριακη του πασχα - ο θανατοσ καταργηθηκε

 
«Ποιος μπορεί να περιγράψει τη δύναμη του Κυρίου και να κάνει ακουστούς τους ύμνους που Του ταιριάζουν» (Ψαλμ. 105, 2).
Να λοιπόν που έφτασε η σωτήρια εορτή που ποθούσαμε, η μέρα που αναστήθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, το θεμέλιο της ειρήνης, το σημείο απ’ το οποίο άρχισε η συμφιλίωσή μας με το Θεό, που εξαφανίστηκαν οι πόλεμοι, που καταργήθηκε ο θάνατος, που νικήθηκε ο διάβολος.
Σήμερα οι άνθρωποι πανηγυρίζουν με τους αγγέλους, και εκείνοι που έχουν σωματική υπόσταση υμνούν τον Θεό μαζί με τις ασώματες δυνάμεις. Σήμερα καταλύεται η τυραννία του διαβόλου, σήμερα λύθηκαν τα δεσμά του θανάτου, αφανίστηκε η κυριαρχία του Άδη. Σήμερα είναι ευκαιρία να αναφέρουμε πάλι τα προφητικά εκείνα λόγια: «Τι έγινε θάνατε, το κεντρί σου; Τι έγινε άδη η κυριαρχία σου;».
Σήμερα ο Κύριος μας, ο Χριστός, συνέτριψε τις χάλκινες πύλες και εξαφάνισε τον θάνατο. Ακόμη και το όνομά του τού άλλαξε, γιατί δεν τον λέμε πλέον «θάνατο», αλλά «κοίμηση» και «ύπνο». Προτού, δηλαδή, να έλθει στη γη ο Χριστός και προτού να φροντίσει με τη σταυρική Του θυσία για τον άνθρωπο, προκαλούσε φόβο ακόμη και η λέξη «θάνατος»..... Από τότε όμως που ο Χριστός και Θεός μας προσέφερε τον Εαυτό Του για θυσία, και από τότε που έγινε η Ανάσταση, έβγαλε αυτές τι λέξεις και έφερε καινούρια και παράξενη κατάσταση στη ζωή μας. Γιατί από τότε, από την Ανάστασή του κι εξής, την αναχώρηση από αυτήν τη ζωή, δεν τη λέμε πια «θάνατο», αλλά «κοίμηση» και «ύπνο».
 Αλλ’ όμως, πώς μπορούμε να το αποδείξουμε αυτό; Άκουσε προσεκτικά τι λέει ο ίδιος ο Χριστός: «Ο φίλος μας ο Λάζαρος κοιμήθηκε, αλλά πηγαίνω για να τον ξυπνήσω». Όσο είναι, δηλαδή, εύκολο για μάς να ξυπνήσουμε και να σηκώσουμε όρθιο κάποιον που κοιμάται, τόσο εύκολο είναι και στον Κύριο όλων μας να αναστήσει νεκρό. «Όπως πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι να πιστεύουμε, ότι ο Θεός θα πάρει μαζί του εκείνους που κοιμήθηκαν». (αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος)

 
 
Εορτολογιο μηνοσ

1.4. Οσ. Μαρίας Αιγυπτίας
7.4. Έγερσις Λαζάρου
8.4. Κυριακή των Βαΐων
9.4. Μεγ. Δευτέρα, Ιωσήφ Παγκάλου
10.4. Μεγ. Τρίτη, των 10 Παρθένων
11.4.Μεγ. Τετάρτη, της αλειψάσης τον Κύριο μύρω
12.4. Μεγ. Πέμπτη, ο Μυστικός Δείπνος
13.4.Μεγ. Παρασκευή, τα Άγια Πάθη του Κυρίου
14.4. Μεγ.Σάββατο, η εις Άδου Κάθοδος Κυρίου
15.4. Το Άγιον Πάσχα, η Ανάστασις του Κυρίου
16.4.Β΄Διακαινησίμου
17.4. Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης
20.4. Ζωοδόχου Πηγής
22.4. Κυριακή του Θωμά
23.4. Γεωργίου του τροπαιοφόρου
25.4. Μάρκου του Ευαγγελιστού                    
29.4. Κυριακή των μυροφόρων
30.4. Ιακώβου αποστόλου

Μην ξεχάσω......


V      Από την Κυριακή των Βαΐων το απόγευμα αρχίζει
            η Μεγ. Εβδομάδα.

V      Να φροντίσω  να ζήσω πνευματικά τις Άγιες αυτές μέρες.

V      Να προετοιμαστώ για να κοινωνήσω με μετάνοια και εξομολόγηση και νηστεία.

Να συμμετέχω στις Ακολουθίες που θα τελούνται καθημερινά είτε το απόγευμα είτε και το πρωί


«Χαίρετε»,δηλαδή « να χαίρεστε»,είπε ο Κύριος μετά την Ανάστασή Του .



« Μην πνιγούμε στις μέριμνες του βίου, όπως ο Ιούδας»

«Αν θέλουμε να συναντήσουμε τον αναστημένο Χριστό πρέπει να συμπορευθούμε μαζί προς το σταυρό, εκεί που Εκείνος θα σταυρώνεται για τις δικές μας αμαρτίες, εκεί κι εμείς να σταυρώ-σουμε τα πάθη μας, να βάλουμε στον τάφο, όπου Εκείνος θάβεται, τον παλιό εαυτό μας, για να αναστηθούμε μαζί Του νέοι άνθρωποι:
«Τας αισθήσεις ημών καθαράς τω Χριστώ παραστήσωμεν και ως φίλοι τας ψυχάς ημών θύσωμεν δι’αυτόν, και μη ταις μερίμναις του βίου, συμπνιγώμεν ως ο Ιούδας»,
 «να παρουσιάσουμε στο Χριστό καθαρές τις καρδιές μας, και ως φίλοι να θυσιάσουμε τη ζωή μας γι’ Αυτόν, και να μην πνιγούμε στις μέριμνες της ζωής, όπως ο Ιούδας»
                                                                                                                                                          ( αντίφωνο α΄ ακολουθίας των Παθών).


 «Αγαπήσω Σε Κύριε....»

Αν θέλουμε να συναντήσουμε τον αναστημένο Χριστό, είναι απαραί-τητο να Τον αναζητήσουμε. Είναι απαραίτητο  να συγκλονισθούμε από το ιερό πάθος, από τον θείο έρωτα για τον γλυκύτατο Ιησού.
Ο όσιος Ιουλιανός όπου έβρισκε και διάβαζε το όνομα «Ιησούς» ή «Χριστός» ή «Θεός» ή «Σωτήρας» αμέσως έκλαιγε από ένθεο έρωτα.
Ο ιερός Αυγουστίνος φώναζε:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξου το πνεύμα μου.
Ζωή μου, παράλαβε την ψυχή μου.
Χαρά μου , τράβηξε προς Εσένα την καρδιά μου
Γλυκειά τροφή μου, είθε να τρέφωμαι από Σένα»
Με τέτοιο ένθεο πάθος λάτρεψαν όλοι οι Άγιοι τον Κύριο.
Όταν ο ιερός Ιγνάτιος μαρτύρησε στη Ρώμη , όλα τα μέλη του σώμα-τός του τα έφαγαν τα λιοντάρια εκτός από την αγία του καρδιά, την οποία πήραν οι ασεβείς στρατιώ-τες και την έσχισαν στα δυο και μέσα της βρήκαν γραμμένα με χρυσά γράμματα στο ένα μέρος ΙΗΣΟΥ και στο άλλο ΧΡΙΣΤΕ, όπως μαρτυρεί το σλαβονικό συναξάρι του αγίου.
«Γλυκύτατε Ιησού, δώσε μου να Σ’ αγαπήσω Κύριε, η δύναμή μου, Κύριε στερέωμά μου και καταφυγή μου και ελευθερωτή μου.»


Χαίρετε!

 
 

Ο Χριστός αναστήθηκε! Κανένας ας μην κλαίει! Χαίρετε! Κανένας ας μην χάσει την ελπίδα του! Όλοι μαζί Του αναστηθήκαμε! Εκείνος σκούπισε τα δάκρυα της απελπισίας από τα μάτια εκείνων που πιστεύουν στην ανάστασή Του!
Χαίρετε! Σήμερα η ελπίδα της αθανασίας γεμίζει την ψυχή μας από χαρά αληθινή!
« Ω θείας, ω φίλης, ω γλυκυτάτης Σου φωνής»
Τι χαρά ανεκλάλητη νοιώθει όποιος πιστεύει στην Ανάσταση Του Χριστού!
Ποιο πράγμα λυπηρό μπορεί πια να τον πικράνει, αφού έχει μέσα του την αθανασία!
                                                                                                               ( Φ.Κόντογλου, «Ανέστη Χριστός»)