Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς
Ιερός Ναός Παμμεγ. Ταξιαρχών Μηνιαία Εφημερίδα
Άνω Νεστορίου Μάρτιος 2012
Τηλ: 24670-31113 Φύλλο 10ο
Ακατανόητη η δικαιοσύνη του Θεού
Ένας Γέροντας Ασκητής, που δεν κατέβαινε ποτέ στον κόσμο, είχε διακονητή έναν καλό χριστιανό. Αυτός πουλούσε τα πανέρια του Γέροντος και του έφερνε το ψωμί του.
Στην πόλι που κατοικούσε ο διακονητής, έμενε και κάποιος πολύ πλούσιος, που ήταν όμως κακότροπος και ασεβής άνθρωπος. Ξαφνιά μια μέρα πέθανε ο πλούσιος.
Οι συγγενείς του, του έκαναν, για επίδειξι, μεγαλοπρεπέστατη κηδεία. Όλη η πόλις συνώδευσε τον νεκρό στο κοιμητήριο. Τον έθαψαν σε καλλιμάρμαρο μνημείο, για το οποίο σπαταλήθηκε ασσυλόγιστα πολύ χρήμα.
Ύστερα από την κηδεία του πλουσίου, ξεκίνησε ο καλός χριστιανός να πάη στον ασκητή, στην έρημο. Λίγο πιο έξω από τη σπηλιά του όμως, τον βρήκε νεκρό, φαγωμένο από κάποιο άγριο θηρίο. Ο χριστιανός ταράχθηκε:
« Θεέ μου», συλλογίσθηκε « τι μυστηριώδη γεγονότα συμβαίνουν σ’ αυτόν τον κόσμο; Ο ασεβής πλούσιος πέθανε ανώδυνα, ειρηνικά και κηδεύτηκε με τιμές και δόξες, ενώ ο άγιος τούτος άνθρωπος, που Σου ήταν τόσο αφοσιωμένος, βρήκε τον πιο τραγικό θάνατο, που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Γιατί να γίνωνται αυτά, Θεέ μου».
Ενώ συλλογιζόταν έτσι, άκουσε φωνή να του λέει:
« Η Δικαιοσύνη του Θεού είναι ακατανόητη για τον περιωρισμένο ανθρώπινο νου. Εκείνος ο ασεβής είχε και κάποια καλά έργα πράξει στο διάστημα της ζωής του. Έλαβε την αμοιβή του γι’αυτά στον επίγειο κόσμο. Στον άλλο, μόνο τιμωρία τον περιμένει. Ο ασκητής, σαν άνθρωπος, είχε μικρές ατέλειες. Τις πλήρωσε εδώ, για να παρουσιαστεί τέλειος εμπρός στον Δημιουργό του» ( από το γεροντικό)
Από τη σοφία των πατέρων.................
Γέροντα, τι να προσέξουμε περισσότερο την Μεγάλη Σαρακοστή;
« Την αρχοντιά, την πνευματική αρχοντιά.... Αρχοντιά, για να δικτυωθήτε με τον Χριστό, αλλιώς δεν γίνεται προκοπή. Αν ξέρατε τι δίνει η αρχοντιά, θα την κυνηγούσατε μέρα- νύχτα. Ούτε θα κοιμόσασταν. Αν αναλύση κανείς την πνευματική αρχοντιά, θα δη εκεί μέσα κρυμμένο το μεγαλείο του Θεού......
Αρχοντιά πνευματική είναι η πνευματική ανωτερότητα, είναι η θυσία. Μια αρχοντική ψυχή έχει απαιτήσεις μόνο από τον εαυτό της και όχι από τους άλλους. Θυσιάζεται για τους άλλους, χωρίς να περιμένη ανταμοιβή. Ξεχνάει ό,τι δίνει και θυμάται ακόμη και το παραμικρό που της δίνεται. Έχει φιλότιμο, έχει ταπείνωση και απλότητα, έχει ανιδιοτέλεια, τιμιότητα..., όλα τα έχει. Έχει και την μεγαλύτερη χαρά και την πνευματική αγαλλίαση.
Η πνευματική αρχοντιά έχει Χάρη Θεού, είναι- πώς να το πω;- μια θεϊκή ιδιότητα. Όπου υπάρχει η αρχοντιά, υπάρχει το αθόρυβο, υπάρχει η αφάνεια, γι’αυτό εκεί αναπαύεται ο Χριστός και εκεί υπάρχει η ευλογία του Χριστού.» ( γέροντος Παϊσίου)
το συναξαρι της ημερας....
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ,
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ο Όσιος Αλέξιος γεννήθηκε στη Ρώμη κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Αρκαδίου (395-408) και Ονωρίου (395-423) από ευσεβείς και εύπορους γονείς. Ο πατέρας του Ευφημιανός ήταν συγκλητικός, φιλόπτωχος και συμπαθής, ώστε καθημερινά παρέθετε τρεις τράπεζες στο σπίτι του για τα ορφανά, τις χήρες και τους ξένους που ήταν πτωχοί. Η γυναίκα του, Αγλαίς ήταν άτεκνη. Στη δέησή της να αποκτήσει παιδί, ο Θεός την εισάκουσε. Και τους χάρισε υιό.
Οι γονείς του, όλα αυτά τα χρόνια, τον αναζητούσαν παντού και έστελναν υπηρέτες τους να τον βρουν. Κάποιοι έφθασαν μέχρι το ναό της Έδεσσας, χωρίς ωστόσο να τον αναγνωρίσουν. Επέστρεψαν άπρακτοι στη Ρώμη, ενώ η μητέρα του Αλέξιου με οδύνη,φορώντας πτωχά ενδύματα, καθόταν σε μια θύρα του σπιτιού πενθώντας νύχτα- μέρα. Το ίδιο και η νύφη, που φόρεσε τρίχινο σάκο και παρέμεινε κοντά στην πεθερά της.
Ο Αλέξιος είχε προτιμήσει να ζει άσημος και άγνωστος ανάμεσα στους φτωχούς.
Το παιδί μεγάλωσε κι έλαβε την κατάλληλη παιδεία, έγινε σοφότατο και θεοδίδακτο. Όταν έφθασε στη νόμιμη ηλικία, τον στεφάνωσαν με θυγατέρα από βασιλική κι ευγενική γενιά. Το ίδιο βράδυ όμως ο Άγιος, εγκατέλειψε το συζυγικό κοιτώνα. Έφυγε με πλοίο περιφρονώντας τη ματαιότητα της επίγειας δόξας. Έφθασε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας.Εκεί μοίρασε τα χρήματά του στους πτωχούς, ακόμη και τα ιμάτιά του και αφού ενδύθηκε με κουρελιασμένα ρούχα, κάθισε στο νάρθηκα του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου,όπου παρέμεινε 17 ολόκληρα χρόνια.
Νήστευε όλη την εβδομάδα και μεταλάμβανε των Αχράντων Μυστηρίων κάθε Κυριακή και μόνο τότε έτρωγε λίγο άρτο και έπινε λίγο νερό.
Από το ναό εκείνο έφυγε ο Όσιος, όταν κατάλαβε ότι έγινε γνωστός στον κόσμο ο τρόπος που ζούσε.
Με καθοδήγηση της Θείας Πρόνοιας ο όσιος επέστρεψε στην πατρίδα του, στο σπίτι του.
Όταν συνάντησε τον πατέρα του, που δεν αναγνώρισε τον υιό του, του ζήτησε να τον ελεήσει και να τον αφήσει να τρώει από τα περισσεύματα της τράπεζάς του. Με μεγάλη προθυμία ο πατέρας του δέχθηκε και μάλιστα του έδωσε κάποιο υπηρέτη για να τον βοηθάει. Κάποιοι δούλοι από την οικία τον πείραζαν και τον κορόιδευαν, όμως αυτό δεν τον ένοιαζε. Έδινε την τροφή του σε άλλους, παραμένοντας όλη την εβδομάδα χωρίς τροφή και νερό, και μόνο μετά την Κοινωνία των Θείων και Αχράντων Μυστηρίων δεχόταν λίγο άρτο και νερό.
Έμεινε λοιπόν για δεκαεπτά χρόνια στον πατρικό οίκο χωρίς να τον γνωρίζει κανένας. Όταν έφθασε ο καιρός της κοιμήσεώς του, τότε κάθισε κι έγραψε σε χαρτί όλο το βίο του, τους τόπους που πέρασε, αλλά και κάποια από τα μυστικά που γνώριζαν μόνο οι γονείς του.
Κάποια Κυριακή, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος τελούσε τη Θεία Λειτουργία, ακούσθηκε φωνή από το Αγιο Θυσιαστήριο, που καλούσε τους συμμετέχοντες να αναζητήσουν τον άνθρωπο του Θεού. Λίγο αργότερα οι βασιλείς μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο έφθασαν στο σπίτι του Ευφημιανού. Ο υπηρέτης, που φρόντιζε τον Όσιο Αλέξιο, παρακινούμενος από θεία δύναμη ανέφερε τον τρόπο ζωής του πτωχού και τους οδήγησε κοντά του. Ο Όσιος ήταν ήδη νεκρός, το πρόσωπο του έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου. Στο χέρι του κρατούσε το χαρτί που είχε γράψει και τότε ο Ευφημιανός αντιλήφθηκε, ότι επρόκειτο για τον υιό του, τον οποίο αναζητούσε χρόνια.
Όσοι προσέρχονταν και ασπάζονταν το τίμιο λείψανο, που άρχισε να ευωδιάζει και να αναβλύζει μύρο, άλαλοι, κουφοί, τυφλοί, λεπροί, δαιμονισμένοι, όλοι θεραπεύονταν.
Η μνήμη του Οσίου Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού, τιμάται την 17η Μαρτίου.
(Συναξαριστής της Ορθ. Εκκλησίας, Επισκ. Φαναρίου Αγαθαγγέλου , τ. Μαρτίου, σελ. 169-173. )
ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΡΤΙΟΥ
2.3. Α΄Χαιρετισμοί, Νικολάου Πλανά
3.3. Θαύμα κολλύβων Αγ. Θεοδώρου
4.3. Κυριακή της Ορθοδοξίας
9.3. Β΄Χαιρετισμοί ,
40 μαρτύρων εν Σεβαστεία
11.3. Γρηγορίου του Παλαμά
16.3. Γ΄ Χαιρετισμοί
17.3. Αλεξίου,ανθρώπου του Θεού
18.3. Κυριακή της Σταυροπροσκηνήσεως
20.3. Των Σαββαϊτών πατέρων
23.3. Δ΄Χαιρετισμοί
25.3. Ευαγγελισμός της Θεοτόκου,
Ιωάννη της Κλίμακος
26.3. Σύναξη Αρχαγγέλου Γαβριήλ
29.3. Μέγας Κανών
30.3. Ακάθιστος Ύμνος
Μη ξεχάσω.......
Αν έχω προετοιμαστεί κατάλληλα ( ευλογία του πνευματικού) μπορώ να κοινωνώ.
Κάθε Τετάρτη απόγευμα 6.30μ.μ.: Προηγ. Θ. Λειτουργία.
Αν έχω προετοιμαστεί κατάλληλα ( ευλογία του πνευματικού) μπορώ να κοινωνώ.
Κάθε Παρασκευή απόγευμα στις 6.30μ.μ.:
Χαιρετισμοί στην Υπεραγία Θεοτόκο.
12.3. στις 7.00 π.μ.:
Έρχεται ο Δεσπότης μας για Προηγ. Θεία Λειτουργία.
30.3. στις 7.00 μ.μ. :
Ο Ακάθιστος Ύμνος αμέσως μετά
Αγρυπνία,
όπου μπορώ με κατάλληλη προετοιμασία να κοινωνήσω.
Αν χαίρεται κανείς, όταν δεν τρώει για την αγάπη του Χριστού, τότε τρέφεται.
Αν προτιμάει το άνοστο από το νόστιμο, για την αγάπη του Χριστού, τότε από το
άνοστο γεύεται Χριστό. ( γέροντος Παϊσίου)
Ένα χελιδόνι πλήρες ευγνωμοσύνης
Μια μέρα έξω από το κελλί του του παπα-Φιλαρέτου, του ηγουμένου της Ι.Μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου Όρους, γινόταν μεγάλος θόρυβος.Δυο χελιδόνια είχαν αρχίσει μεταξύ τους σφοδρή μονομαχία! Ο Γέροντας βγήκε έξω κι αντίκρυσε με λύπη το πιο μεγαλόσωμο χελιδόνι να χτυπά με το ράμφος του το άλλο κα να το έχει μαδήσει στην κυριολεξία.
Χωρίς να χάσει καιρό, το έδιωξε και πήρε στοργικά το πληγωμένο χελιδόνι στα χέρια του. Το περιποιήθηκε και τελικά το χελιδόνι έζησε.Από τότε αυτό ακολουθούσε παντού τον παπα- Φιλάρετο, δείχνοντας την αφοσίωση και την ευγνωμοσύνη του. Πετούσε μπροστά του, έκανε τα φτερουγίσματά του, τα παιχνίδια του, τιτίβιζε.
Λίγες μέρες αργότερα ο Γέροντας βγήκε από το μοναστήρι και περπατούσε προσευχόμενος. Το χελιδόνι, ως πιστός φίλος και σύντροφός του, πετούσε χαρούμενα κοντά του. Κάποια στιγμή ο παπα- Φιλάρετος κάθησε λίγο να ξεκουραστεί και, χωρίς να το καταλάβει, αποκοιμήθηκε. Ξαφνικά το χελιδόνι άρχισε να πετάει ανήσυχο επάνω από το κεφάλι του τιτιβίζοντας δυνατά, σαν να ήθελε να τον ξυπνήση κα να τον προειδοποιήση για κάποιον κίδυνο.Ο Γέροντας πράγματι ξύπνησε και τι να δη; Λίγο πιο πέρα ένα μεγάλο φίδι ετοιμαζόταν να του επιτεθή. Το χελιδόνι είχε κάνει με τη σειρά του το δικό του έλεος στον ελεήμονα Γέροντα.
( " Η ζωοφιλία των Αγίων- η Αγιοφιλία των ζώων)
Φοβερό πάθος
Ένας βασιλιάς βασανιζόταν από μια σκέψη: Ποιο είναι το μεγαλύτερο πάθος στον άνθρωπο; Πάντα κατέληγε στο φθόνο και την πλεονεξία. Ποιο όμως από τα δυο κατέχει την πρώτη θέση; Θέλησε να το διαπιστώσει . Κάλεσε έναν πλεονέκτη μαζί με έναν φθονερό και τους έβαλε και τους δυο σε έναν πειρασμό.
«Είμαι διατεθειμένος», είπε ο βασιλιάς, « να σας δώσω ό,τι θέλετε, ό,τι μου ζητήσετε, με μόνη διαφορά ότι ό,τι μου ζητήσει ο πρώτος ο δεύτερος θα λάβει το διπλάσιο. Ο πλεονέκτης σιωπά. Δίνει τη σειρά στο φθονερό. Αν μιλήσει πρώτος, ο άλλος θα πάρει το διπλάσιο. Αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει ο πλεονέκτης. Ο φθονερός δέχεται να μιλήσει πρώτος:
« Βασιλιά μου», λέει ο φθονερός,
« δέχομαι να μου βγάλεις το ένα μάτι.» Έτσι ο πλεονέκτης θα χάσει και τα δυο του μάτια, σκέφθηκε ο φθονερός. Ο βασιλιάς έβγαλε το συμπέρασμά του:
Ο φθονερός δεν νοιάστηκε αν θα χάσει το ένα του μάτι αρκεί ο άλλος να χάσει και τα δυο του μάτια, να πάθει μεγαλύτερο κακό από τον ίδιο.
Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου,
Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας κι αργολογίας μη μοι δως .
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής κι αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω.
Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου,
ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
( προσευχή της Μεγ. Τεσσαρακοστής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.