ΑΓ.ΣΟΦΙΑ Η ΠΟΝΤΙΑ

Ψυχοφελείς Ιστορίες και Παραβολές βιντεο

Λευκορωσική ταινία "Ψυχοφελείς Ιστορίες και Παραβολές". Μετάφραση: Ευγενία Τελιζένκο.

εφημερίδα φεβρουαρίου 2012

Παμμεγιστοι ταξιαρχεσ

    

Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς

Ιερός Ναός Παμμεγ. Ταξιαρχών       Μηνιαία Εφημερίδα        

Άνω Νεστορίου                               Φεβρουάριος 2012

Τηλ: 24670-31113                           Φύλλο 9^ο

Η μετάνοια που σώζει

“Οι τρεις Άγγελοι, τούς οποίους εφιλοξένησε ο Αβραάμ εις τύπον της Αγίας Τριάδος, φεύγοντας  «ξέχασαν»  τα ραβδιά τους εκεί, δίπλα στη δρυ Μαμβρή.

Αυτά τα ραβδιά τα μεταχειρίστηκε η Σάρα επανειλημμένα ως ξύλα για τη φωτιά όμως αυτά μόνο καπνίζονταν χωρίς να καίγονται. Επειδή όμως είχαν μιά ξεχω-ριστή ευωδία, ο Αβραάμ τα έβγαλε από τη φωτιά και τα φύλαξε σα θεόσταλτο δώρο.Όταν οι κόρες του Λωττ μέθυσαν τον πατέρα τους, εκείνος μη συναισθανόμενος τι συνέβαινε, έκανε την αμαρτία με τις κόρες του. Αφού συνήλθε, συνειδητοποίησε την μεγάλη αμαρτία που είχε κάνει. Πήγε έτσι  στο θείο του τον Αβραάμ και εξωμολογήθηκε το κακόν πού του συνέβη.

Ό Αβραάμ του είπε πόσο μεγάλη ήταν η  αμαρτία του και του έβαλε έναν «κανόνα»:

« Πάρε, παιδί μου, αυτούς τούς τρεις δαυλούς (τά ξύλα πού πέταξε ή Σάρα), φύτεψέ τα στο μέρος, που θα σου υποδείξω καί φέρε νερό από τόν Ιορδάνη να τά ποτίζης.∙ Αν βλαστήσουν, θα είναι σημάδι, ότι ο Θεός δέχθηκε τη μετάνοιάν σου καί σε συγχώρησε.»

Κι  ο Λωτ έκανε ακριβώς όπως του είπε ο Αβραάμ και έφερε νερό από τόν Ιορδάνην, ο οποίος απέχει μιας ημέρας δρόμο. ‘Αλλ’ ό διάβολος, μετασχηματισμένος άλλοτε σε κουρασμένο, διψασμένο οδοιπόρο, άλλοτε σε άρρωστο γέροντα και άλλοτε σε φτωχή και δυστυχισμένη γυναίκα, του έπινε στη διαδρομή το νερό.

Τόν λυπήθηκε ο Θεός καί μίαν φοράν ξέφυγε από τη συνάντηση με το διάβολο καί πότισε μίαν μοναδική φοράν τά ξύλα, τα οποία εβλάστησαν καί ενώθηκαν σε ένα ξύλο αποτελούμενο από τρία:  τό πεύκο,τον κέδρο καί το κυπαρίσσι. Ο Θεός του έδειξε, ότι η μετάνοιά του έγινε δεκτή και ότι το μεγάλο του αμάρτημα το συγχώρεσε.

 Αυτό το ξύλο έγινε αργότερα το Ξύλο του Σταυρού του Χριστού.

 

Λόγοι πατέρων........  αγ. Ιωάννης της Κροστάνδης

Την ώρα της Θείας Λειτουργίας ο ουρανός και η γη ενώνονται μαζί. Ο Θεός με τους ανθρώπους. Οι ασώματοι άγγελοι και οι χοροί των αγίων με τους επίγειους ανθρώπους.                                                       

Πίστευε ακλόνητα, ότι σκέπτεσαι,αισθάνεσαι,μιλάς, ενεργείς πάντοτε ενώ βρίσκεσαι μέσα στο Θεό. Εκείνος σε έκλεισε μέσα Του. Σε διαποτίζει και σε γνωρίζει.

Να επικαλήσαι τον Κύριο με πίστη και αγάπη και να εμπιστεύεσαι σ’Αυτόν.

το συναξαρι της ημερας....

Ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ. Ήταν δίκαιος, ευλαβής Ιερέας και ονομάζεται «Θεοδόχος», διότι πήρε στην αγκαλιά του τον Χριστό την ημέρα της Υπαπαντής.

Κάποια μέρα λοιπόν καθώς ο Άγ. Συμεών μελετούσε μαζί με άλλους διδασκάλους τα λεγόμενα του Αγ. Προφήτου Ησαΐα, διάβασαν και το απόσπασμα: "Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ"και  αναρωτήθηκε πώς είναι δυνατόν να γίνει αυτό, και είπε ότι αυτός δεν πίστευε, ότι αυτά θα γίνουν ποτέ. Τότε, ξαφνικά δέχτηκε ένα αόρατο ράπισμα και άκουσε μία φωνή να του λέει "Και να Τον ιδής Τον Χριστόν, και να Τον πιάσεις με τα χέρια σου". Αλλά και πάλι δεν μπορούσε να πιστέψει την προφητεία και δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι "τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν".

 Την ίδια μέρα, ο Άγ. Συμεών προχωρώντας δίπλα σε ένα ποτάμι, βγάζει το δαχτυλίδι του, και το ρίχνει στο ποτάμι και σκέφτεται, ότι θα πιστέψει την προφητεία του Αγ.Προφ. Ησαΐα αν ξαναβρεί ποτέ το δαχτυλίδι αυτό. Το βράδυ, ο Άγ. Συμεών και οι διδάσκαλοι που ήταν μαζί του, αγόρασαν ψάρια για το γεύμα τους από κάποιους ψαράδες της περιοχής. Καθώς έπιασε ο Άγ. Συμεών το ψάρι στα χέρια του για να το κόψει, βλέπει μέσα στο ψάρι το δαχτυλίδι που είχε πετάξει στο ποτάμι εκείνο το πρωί. Μόλις το είδε, πίστεψε στην προφητεία και είπε στους υπόλοιπους διδασκάλους όλο το περιστατικό.

Από τότε ο Θεοδόχος Συμεών περίμενε υπομονετικά τον Μεσσία μέχρι τα βαθειά του γεράματα, 110 ετών, με αταλάντευτη πίστη. Γνώριζε πολύ καλά, όπως του είχε προφητευτεί από το Άγιο Πνεύμα, ότι δεν θα γευτεί το θάνατο πριν δει το Μεσσία.

 Ακριβώς σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Ιησού, το Πνεύμα τον πληροφόρησε ότι έπρεπε να πάει στο Ιερό. Ετοιμάστηκε, λοιπόν,με νεανική ζωηρότητα,πήγε εκεί και στάθηκε στην πόρτα, γεμάτος ευχαρίστηση και αγαλλίαση. Μέσα στην προσδοκία αυτή, φάνηκαν να έρχονται ο Ιωσήφ με την Παρθένο, που κρατούσε τον Ιησού. Ο Συμεών, πληροφορημένος από το Πνεύμα ότι το βρέφος αυτό είναι ο Μεσσίας, τρέχει και παίρνει τον Ιησού στην αγκαλιά του. Τον κρατάει ευλαβικά και, αφού καλά καλά παρατήρησε το νήπιο και δέχθηκε όλη την ιλαρότητα της θείας μορφής του, ύψωσε το βλέμμα του επάνω και είπε ευχαριστώντας το Θεό: "Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ". «Τώρα», δηλαδή, «πάρε την ψυχή μου Δέσποτα, σύμφωνα με το λόγο σου, ειρηνικά, διότι τα μάτια μου είδαν Αυτόν που θα φέρει τη σωτηρία που ετοίμασες για όλους τους λαούς και θα είναι γι' αυτούς Φως, που θα αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και θα δοξάσει το λαό σου Ισραήλ.»

Ο Θεοδόχος Συμεών μαρτύρησε περί του Ιησού Χριστού ότι είναι ο Μεσσίας, ο Θεάνθρωπος, ο σαρκωθείς Θεός Λόγος. Προφήτευσε ακόμη ότι ο Ιησούς θα είναι "σημείον αντιλεγόμενον", δηλαδή είναι προορισμένος για την πτώση και την ανύψωση πολλών και ότι την καρδιά της Παναγίας θα την διαπεράσει η ρομφαία του πόνου, για να φανερωθούν οι λογισμοί πολλών καρδιών.

 Η Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του στις 3 Φεβρουαρίου μαζί με την Άννα την Προφήτιδα.

Στα προπύλαια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Τριώδιο λέγεται η χρονική περίοδος που αρχίζει με την Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο. Οι ύμνοι που ψάλλονται αυτή την περίοδο έχουν μόνο τρεις ωδές (ενώ συνήθως έχουν εννιά).

Έφθασε ο καιρός της προσευχής και της νηστείας.

Από την Καθαρά Δευτέρα αρχίζει η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που είναι περίοδος προσευχής, νηστείας, πνευματικής περισυλλογής, ιερών ακολουθιών και έντονου πνευματικού αγώνα, ώστε αφού καθαρίσουμε τους εαυτούς μας να προετοιμαστούμε όσο γίνεται καλύτερα για το Πάσχα. Η νηστεία αυτή ονομάστηκε «ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ» διότι έγινε κατά μίμηση της νηστείας που έκανε ο Κύριος σαράντα μέρες. Ονομάστηκε  «μεγάλη» για να διακρίνεται από την άλλη σαρανταήμερη νηστεία των Χριστουγέννων που είναι ελαφρότερη.

Καιρός να αγωνιστούμε στο στάδιο των αρετών.

Η Εκκλησία την περίοδο αυτή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής έχει μια πένθιμη και μελαγχολική, πνευματική χροιά, που αποδίδεται με κατανυκτικές Ακολουθίες.

Την περίοδο αυτή και η πιο σκληρή καρδιά μαλακώνει μπροστά στην Θυσιαζόμενη Αγάπη, μπροστά στον Γολγοθά, μπροστά στο Πάθος και στον Θάνατο του Ενός. 

Η νηστεία μαζί με την προσευχή και την μετάνοια και την φροντίδα και επιμέλεια όλων των αρετών με πρώτη την αγάπη αποτελούν τα φτερά που θα μας ανυψώσουν στα ουράνια σκηνώματα Του Κυρίου, τα αγαπητά και ποθητά.

Είναι καιρός να αγωνιστούμε πνευματικά με προθυμία. Καιρός να ανεβούμε μαζί με τον Χριστό στο Σταυρό για να ζήσουμε μετά μαζί Του και την Ανάσταση.

Η αρχή της σωτηρίας

Η ταπείνωση είναι η πρώτη αρχή και το πρώτο μέσο για την σωτηρία. Γι’αυτό και η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου αυτή την αρετή εξυμνεί με την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. 

« Ας  μην προσευχόμαστε φαρισαΐκά αδελφοί, γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί. Ας ταπεινωθούμε μπροστά στο Θεό όπως ο Τελώνης με την νηστεία,φωνάζοντας: ο Θεός ελέησέ μας τους αμαρτωλούς».

«Μή προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί,ὁ γάρ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται·
ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ τελωνικῶς,διά νηστείας κράζοντες·Ἱλάσθητι ἡμῖν, ὁ Θεός, τοῖς ἁμαρτωλοῖς».

 

 Το γάλα κι ο βοσκός

Κάποτε ο Μωυσής βρέθηκε στην έρημο,συντροφιά μ’έναν βοσκό. Ο βοσκός κάθε μέρα άρμεγε την καλύτερη προβατίνα κα το γάλα της το πήγαινε σ’ένα βραχάκι που είχε μια λαξευτή λακκούβα.

« Γιατί το κάνεις αυτό;», ρώτησε ο Μωυσής τον βοσκό.

Και εκείνος με όλη την απλότητα ομολόγησε:

« Το γάλα αυτό είναι του Θεού.»

Κι ο Μωυσής με κάποια έκπληξη τον ρώτησε:

« Και το πίνει ο Θεός το γάλα;»

« Ασφαλώς!» απαντά με βεβαιότητα ο βοσκός.

Χαμογελά ο Μωυσής και  λέει στον βοσκό:

« Ο Θεός, φίλε μου, δεν πίνει γάλα. Ο Θεός δεν τρέφεται με υλικά αγαθά.»



 

Ο βοσκός, κάπως ανήσυχος, πρόσφερε  και πάλι το βραδυνό γάλα στο Θεό. Αλλά τούτη τη φορά κρυμμένος πίσω από ένα χαμόκλαδο, περίμενε να δει το Θεό να έρχεται και να πίνει το γάλα που του είχε αφήσει. Ήταν μια φεγγαρόλουστη βραδιά. Μέσα στη σιγαλιά της νύχτας μια μικρή αλεπού τρεχάτη έφθασε στο βράχο, ήπιε το γάλα και χάθηκε πάλι μέσα στη νύχτα. Γέμισε με θλίψη η καρδιά του βοσκού. Ο Μωυσής τον είδε θλιμμένο και κατάλαβε την αιτία της θλίψης του.

« Έχεις δίκιο,» είπε ο βοσκός,« ο Θεός δεν χρειάζεται το γάλα μου. Τώρα νιώθω δυστυχής.»

« Ίσα- ίσα,» του απάντησε ο Μωυσής « τώρα πρέπει να είσαι περισσότερο ευτυχισμένος γιατί έμαθες κάτι ακόμα για το Θεό.»

Κι όμως ο βοσκός αισθανόταν ότι δεν είχε τίποτε άλλο που αγαπούσε  να προσφέρει στο Θεό.

Κι ο Μωυσής σε όραμα άκουσε τη φωνή του Θεού:

« Μωυσή, έκανες αδικία. Εγώ έπαιρνα την αγάπη του βοσκού κι η αλεπού το γάλα. Γιατί τραυμάτισες τον άνθρωπό μου;»

Ο Θεός, αδελφοί μου, θέλει  καρδιά απλή,αγαθή και απονήρευτη, όπως  είναι αυτή ενός μικρού παιδιού και πίστη καθαρή και απλή. Σε τέτοιες καρδιές ο Θεός αναπαύεται.

« Αμήν λέγω υμίν,ος εάν μη δέξηται την βασιλεία του Θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις αυτήν.» ( Λουκά, ιη΄17), δηλαδή, « Αληθινά σας λέω, εκείνος που δεν θα δεχθεί την βασιλεία του Θεού με την αφέλεια και την εμπιστοσύνη μικρού παιδιού, δεν θα εισέλθει σε αυτήν.»

       (« Όταν θέλης να ξεκουράζεσαι»,Θ.Θεοφυλάλτου)

Στην αγκαλιά του Πατέρα

 

«Ἀγαθέ Πατέρα, ἀπομακρύνθηκα ἀπό κοντά Σου·μή μέ ἐγκαταλείψῃς καί μή μέ δείξῃς ἄχρηστο γιά τήν βασιλεία Σου. Ὁ παμπόνηρος ἐχθρός μέ ξεγύμνωσε, μοῦ ἀφῄρεσε τόν πλοῦτο. Τά χαρίσματα τῆς ψυχῆς μου τά διεσκόρπισα ἀσώτως. Γι᾽ αὐτό σηκώνομαι καί ἐπιστρέφω σ᾽ Ἔσένα καί Σοῦ φωνάζω· Σύ πού εἶσαι τόσο σπλαγχνικός, ὥστε γιά μένα ἅπλωσες τά χέρια Σου στόν Σταυρό γιά νά μέ λυτρώσῃς ἀπό τό φοβερό θηρίο, τόν διάβολο, καί γιά νά μέ στολίσῃς μέ τήν παλαιά μου λαμπρή στολή, δέξου με, ἄν ὄχι σάν παιδί σου, τοὐλάχιστον σάν ὑπηρέτη Σου».

( Δοξαστικό των αίνων, Κυριακή του ασώτου)

Πράξη αγάπης του Θεού, απόσπασμα από την ταινία

                                                           "most 2003"