Εφημερίδα Οκτωβρίου 2012 φύλλο 17ο

Παμμεγιστοι ταξιαρχεσ

    

Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς

Ιερός Ναός Παμμεγ. Ταξιαρχών       Μηνιαία Εφημερίδα        

Άνω Νεστορίου                               Οκτώβριος  2012

Τηλ: 24670-31113                            Φύλλο17ο

Στα χέρια του Χριστού

Ο άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής, έζησε στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου. Διηγείται:

«Όταν ήμουν μικρό παιδί,δώδεκα ετών περίπου, είχα πάει στην εκκλησία του αποστόλου Θωμά να προσευχηθώ. Βρήκα εκεί ένα γέροντα να διδάσκει το λαό. Μεταξύ άλλων μίλησε και για την ελεημοσύνη. Είπε, ότι αυτός που δίνει κάτι στους φτωχούς είναι σαν να το καταθέτει στα χέρια του Κυρίου. Όταν το άκουσα αυτό παραξενεύτηκα και κατέκρινα τον άνθρωπο του Θεού, ότι είναι ψεύτης. Γιατί έλεγα μέσα μου: αφού ο Κύριος είναι στους ουρανούς στα δεξιά του Πατέρα Του, πώς θα βρεθεί στη γη, για να πάρει αυτά που δίνουμε στους φτωχούς;

Καθώς όμως βάδιζα και συλλογιζόμουν όσα άκουσα, συνάντησα κατά σύμπτωση ένα κουρελιάρη φτωχό και πάνω απ’το κεφάλι του –τι θαύμα!-βλέπω τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Εκεί που προχωρούσε ο φτωχός, κάποιος ελεήμων του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί. Μόλις λοιπόν άπλωσε το χέρι του ο φιλόπτωχος εκείνος προς το ζητιάνο, άπλωσε και ο Κύριος το χέρι Του, πήρε το  ψωμί και τον ευχαρίστησε. Έπειτα το έδωσε στον φτωχό. Ούτε αυτός όμως ούτε ο ελεήμων κατάλαβαν τίποτε. Θαύμασα και πίστεψα. Από τότε ήξερα, ότι όποιος δίνει στους αδελφούς ό,τι έχουν ανάγκη, το βάζει πραγματικά στα χέρια του Χριστού. Αυτή την εικόνα του Χριστού βλέπω να στέκεται πάνω απ’όλους τους φτωχούς και γι’αυτό ασκώ όσο μπορώ, την αρετή της ελεημοσύνης που τόσο ευχαριστεί τον Κύριο.»

                                                                                                         («Ο ασκητής επίσκοπος, άγιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής»)

Από τη σοφία των πατέρων.....

Να κάνετε μετάνοιες όταν προσεύχεσθε, έστω κι αν αυτό σας κουράζει. Η προσευχή που συνοδεύεται από εκούσια θυσία, γίνεται πιο ευάρεστη στο Θεό και πιο αποτελεσματική.

.... Μα θαύματα γίνονται συνέχεια κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Εσείς δεν τα βλέπετε;

Να εξομολογείσαι τακτικά και καλά, γιατί και Πατριάρχης να είσαι αν δεν εξομολογείσαι, δεν σώζεσαι.

Πρόσεχε να μην μεταλαμβάνεις από συνήθεια. Να είναι για σένα η κάθε κοινωνία, όπως η πρώτη φορά που μετέλαβες και σαν να είναι και η τελευταία σου πριν πεθάνεις.    

Όσο πιο μακριά από το Θεό είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ στενοχωριέται και ταλαιπωρείται από διάφορα πράγματα.                                                                                            ( γέρων Πορφύριος)

Το ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης,που υμνήθηκε όσο κανένας άλλος Άγιος της Εκκλησίας μας, έζησε 300 χρόνια περίπου μετά την Γέννηση του Κυρίου ( 280μ.Χ.-305 μ.Χ.), όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μαξιμινιανός Ερκούλιος,γαμπρός του Διοκλητιανού και διώκτης των Χριστιανών.Πατρίδα του ήταν η Θεσσαλονίκη.

Καταγόταν από ένδοξη γενιά. Οι γονείς του ήταν επίσημοι άρχοντες απ’ τους πρώτους των Μακεδόνων, πλούσιοι αλλά και ευσεβείς.Ο Δημήτριος γνώρισε το Χριστό με το γάλα της μάνας του. Από νήπιο έμαθε να προσεύχεται.

Ξεχώριζε για την εξωτερική του ομορφιά αλλά και τα εσωτερικά του χαρίσματα. Ξεπερνούσε όλους τους ευγενείς της εποχής του, γιατί είχε εξαιρετική μόρφωση, ψυχική ευγένεια, ήταν άμεμπτος, εγκρατής, ευσεβής, δίκαιος, τίμιος,γλυκομίλητος, ευγενικός, γενναίος και διέθετε τη σοφία των γερόντων.

Η φήμη του είχε τόσο εξαπλωθεί ώστε ο αυτοκράτορας εκτιμώντας τη γενναιότητά του και τη σοφία του τον έκανε συγκλητικό και κατόπιν ανθύπατο της Ελλάδας.

Η υψηλή αυτή θέση έδωσε στον  Δημήτριο την αφορμή να εκφράσει στον κόσμο τη χριστιανική του πίστη και ν’ αρχίσει να διδάσκει το Χριστιανισμό φανερά.Η διδασκαλία του δεν εξαπλώθηκε μόνο στη Θεσσαλινίκη αλλά και σ’ολόκληρη την Ελλάδα και πολλοί άνθρωποι ακούγοντάς τον ασπάστηκαν το Χριστιανισμό. Ουσιαστικά τα έβαλε με τον Μαξιμινιανό και τον Διοκλητιανό αφού με την αστραπή του λόγου του θέλησε να διαλύσει το σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Εκείνοι με δωροδοκίες και φοβέρες, με απειλές και θανατώσεις ανάγκαζαν τους Χριστιανούς να υπηρετούν το διάβολο θυσιάζοντας στα είδωλα. Ο Άγιος δε φοβήθηκε τίποτε απ’όλα αυτά, γιατί στην ψυχή του είχε το Χριστό και συνέχιζε με θάρρος τη διδασκαλία του, που γινόταν σε μια υπόγεια στοά, την «καταφυγή». Εκεί μαζεύονταν λογής-λογής άνθρωποι: σπουδαγμένοι και ασπούδαχτοι, αστοί και ξωμάχοι. Και ο Δημήτριος τους δίδασκε τη Θεία Αποκάλυψη,τόνιζε βασικές αλήθειες της Αγίας Γραφής, τους μιλούσε για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου,για την αμαρτία και τη θυσία του Χριστού. Ανάμεσα στους μαθητές του ξεχώριζε ο Νέστορας, ένας νέος με ζήλο και όρεξη να μάθει την Αλήθεια.

Ο διάβολος όμως φθόνησε το λαμπρό έργο του Δημητρίου.Όταν κάποτε ο Μαξιμινιανός επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη νικητής από τους πολέμους με τους Σκύθες και αφού θυσίασε στους θεούς, πληροφορήθηκε τη δράση του Δημητρίου. Του είπαν ότι κηρρύτει τη χριστιανική θρησκεία, αυτός, που του εμπιστεύτηκε το ανώτατο αξίωμα και ότι πολλοί γίνονταν χριστιανοί ακούγοντάς τον.

Ο αυτοκράτορας λυπήθηκε που θα έχανε ένα τόσο αξιόλογο άνθρωπο και επειδή ήθελε να διαπιστώσει ο ίδιος τη φήμη, τον κάλεσε σε απολογία. Ο Δημήτριος με θάρρος ομολόγησε την πίστη του στο Χριστό και συμβούλεψε τον αυτοκράτορα να κάνει το ίδιο. Τότε ο Μαξιμινιανός τον απείλησε με βασανιστήρια αν δεν άλλαζε την πίστη του και τον έκλεισε στην φυλακή για να ταπεινωθεί. Ο Άγιος περίμενε την ώρα του θανάτου του με χαρά γιατί θα κέρδιζε τη Βασιλεία των Ουρανών.

Ο Μαξιμινιανός, επειδή του άρεσε να βλέπει αιματοχυσίες και φόνους, όρισε να γίνονται στο Στάδιο αγώνες,τους οποίους παρακολουθούσε και πλήθος κόσμου. Ένας από τους παλαιστές ήταν και ο Λυαίος, ένας γιγαντόσωμος, βάρβαρος Σκύθης ,που προκαλούσε τρόμο και είχε σκοτώσει ήδη πολλούς ανθρώπους.  

Ο Νέστορας, το όμορφο παλλικάρι από τη Θεσσαλονίκη, επισκέφθηκε τον Άγιο στη φυλακή και του ζήτησε να τον ευλογήσει για να πάρει δύναμη και να παλαίψει και να νικήσει το Λυαίο.Ο Άγιος έκανε το σημάδι του Σταυρού στο μέτωπο και στην καρδιά του Νέστορα και του προανήγγειλε την νίκη του αλλά και το μαρτύριό του:

« και τον Λυαίο θα νικήσεις και για το Χριστό θα μαρτυρήσεις». Έτσι και έγινε: ο Νέστορας ταπείνωσε με τη δύναμη του Χριστού το Λυαίο και κήρυξε μέσα στο κατάμεστο από ειδωλολάτρες στάδιο το Χριστό. Ο αυτοκράτορας θυμωμένος έδωσε τότε εντολή στο δήμιό του να τον αποκεφαλίσει. Ο Νέστορας έγειρε με χαρά το κεφάλι του στο δήμιο. Η μνήμη του Αγίου Νέστορα τιμάται μια μέρα μετά του Αγίου Δημητρίου στις 27 Οκτωβρίου.

Ο  Μαξιμινιανός θεώρησε υπεύθυνο για το θάνατο του Λυαίου τον Άγιο Δημήτριο. Έτσι και για να μην ενισχυθεί και η πίστη των άλλων, διέταξε να τον θανατώσουν. Προστάζει λοιπόν τους στρατιώτες του με τις λόγχες να βάλουν τέλος στη ζωή του. Και αυτοί ,έξι συνολικά, δε δίστασαν καθόλου. Η πρώτη κονταριά που του έδωσαν ήταν στη δεξιά πλευρά του Αγίου, μιας και αυτός μόλις τους είδε να μπαίνουν στο κελί του κατάλαβε και σήκωσε το δεξί του χέρι για να τον λογχίσουν στο σημείο που είχαν λογχίσει το Χριστό πάνω στο Σταυρό. Στη συνέχεια οι στρατιώτες κατατρύπησαν με μανία όλο του το σώμα.

Το μαρτύριο και η θανάτωσή του έγιναν στις 26 Οκτωβρίου 305 μ. Χ.. Το άγιο λείψανο κείτονταν περιφρονημένο απ’το φόβο του βασιλιά. Ο Άγιος εμφανίστηκε σε όραμα σε κάποιους ευσεβείς, οι οποίοι πήγαν νύχτα και το έθαψαν με τιμές στα λουτρά όπου το βρήκαν.  Από το άγιο λείψανό του άρχισε να αναβλύζει μύρο, με το οποίο πολλοί άνθρωποι θεραπεύονται από κάθε ασθένεια.

Άγιε του Θεού πρέσβευε και για εμάς στον Κύριο.

 

Κοντάκιον                                                   Μετάφραση

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια                   Σε σένα, Θεοτόκε, την Υπέρμαχο Στρατηγό
ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια,              εγώ η Πόλη Σου αποδίδω με ευγνωμοσύνη

αναγράφω Σοι η Πόλις Σου, Θεοτόκε.                   την ένδοξη νίκη, επειδή λυτρώθηκα απο τις
Αλλ' ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,            φοβερές συμφορές. Αλλά Συ, επειδή έχεις
εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,                ακατανίκητη δύναμη, ελευθέρωσέ με
ίνα κράζω Σοι: Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.               από κάθε είδος κινδύνου, για να Σου                                                                            φωνάζω  δυνατά: Χαίρε, Νύφη ανύμφευτε

 

Ο βοσκός, ο ηγούμενος και ο « νεωκόρος»

Ένας απλός και άκακος βοσκός, που δεν ήξερε τι θα πει αμαρτία, μόνη του δε επιθυμία ήταν, πως να κερδίσει τον παράδεισο, εξομολογήθηκε κάποτε σ’ένα μεγάλο πνευματικό,που του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο και θα φθάσει στο παράδεισο.

Άκακος όπως ήταν, ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού και περπατώντας τρεις μέρες έφτασε σ’ ένα μοναστήρι και εξομολογήθηκε στον ηγούμενο τον πόθο του. Ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητα του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι ,τον έκαμε μοναχό και τον έβαλε να «φιλοκαλή» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο.

Μια μέρα, ρώτησε ο νεωκόρος τον ηγούμενο,ποιός είναι αυτός που είναι κρεμασμένος πάνω από το εικονοστάσιο και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζοντας, ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός. Αστεϊζόμενος τότε ο Ηγούμενος, του είπε,πως αυτός ήταν νεωκόρος πρωτύτερα και επειδή αμελούσε το «διακόνημα» του τον ετιμώρησε να κρέμεται επάνω στο σταυρό. Ο απλός τότε δεν είπε τίποτε, το βράδυ όμως σαν πήρε το φαγητό του, αφού έκλεισε της Εκκλησίας τις πόρτες άρχισε να παρακαλεί τον «κρεμασμένο» να κατεβεί να φάνε μαζί.Έβαζε μάλιστα μάρτυρα το Θεό, πως αν δεν κατέβενε ούτε αυτός θα έτρωγε. Τότε ο «κατάδικος» κατέβηκε από το Σταυρό και έτρωγαν και συνομιλούσαν μαζί.

Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ (ω της πολλής σου φιλανθρωπίας Χριστέ!) και ενώ οι άλλοι μοναχοί άκουαν ομιλίες στο ναό, όταν έμπαιναν μέσα έβλεπαν μόνο τον απλό,που τους βεβαίωνε πως ήταν μόνος. Σ’ένα μοναχό πολύ αγαπητό του μονάχα μαρτύρησε, πως κάθε βράδυ κατεβαίνει «ο τιμωρημένος νεωκόρος» και συντρώγουν και του υπόσχεται πως γι’ αυτό του το δείπνο, θα τον φιλεύση πλουσιοπάροχα στο σπίτι του Πατέρα Του. Όταν έμαθε ο ηγούμενός αυτά, είπε στον απλό να παρακαλέσει τον «νεωκόρο» και για αυτόν.

Πράγματι ο απλός παρακάλεσε το επόμενο βράδυ για τον ηγούμενο,αλλά πήρε απάντηση πως αυτό δεν γίνεται , γιατί ο ηγούμενος δεν ήταν άξιος ούτε για τα ψίχουλα που έπεφταν απ’ εκείνο το τραπέζι.Τότε ο απλός αποκρίθηκε:«δια το ψωμί όπου μας έτρεφε τόσας ημέρας, όπου αν έλειπεν θα απεθάναμεν από την πείναν,καν δια ταύτην την καλοσύνη του δεν τον δέχεσαι;» Και ο Δεσπότης Χριστός: «ας είναι», είπε, «δια την αγάπη σου, και μόνον δια να μη σε λυπήσω, ειπέ του λοιπόν να διορθωθεί καλώς και μετά οκτώ ημέρας να έλθητε και οι δυο εις την ητοιμασμένη χαράν.»

Αφού έμαθε αυτά ο Ηγούμενος χάρηκε, έκαμε μετάνοια κι αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό μετά από οκτώ μέρες. Ο δε απλός εκεί που συνομιλούσε κατά τη συνήθειά του με τον αγαπημένο του Δεσπότη,πέταξε η μακαρία του ψυχή και μετέβησαν και οι δύο σ’ εκείνη την ευτυχισμένη και ατελεύτητη ζωή, την οποία είθε κι εμείς «χάριτι Θεού» να απολαύσουμε.Αμήν.

Στα κείμενα ακολουθείται η γλώσσα του εκάστοτε συγγραφέα.