Εφημερίδα Φεβρουαρίου 2013 φύλλο 21ο

Παμμεγιστοι ταξιαρχεσ

    

Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς

Ιερός Ναός Παμμεγ. Ταξιαρχών       Μηνιαία Εφημερίδα        

Άνω Νεστορίου                              Φεβρουάριος 2013

Τηλ: 24670-31113                           Φύλλο 21^ο

«Τους κόλπους του ουρανίου Πατέρα συμβολίζουν, Χριστέ μου,

    τα χέρια του Συμεών που Σε κράτησαν στην αγκαλιά του.»

Το γεγονός της Υπαπαντής του Κύριου ημών Ιησού Χριστού, μας εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφάλαιο Β', στ. 22-35, και συνέβη σαράντα μέρες μετά τη Γέννηση του Ιησού που σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί έπρεπε να αφιερώνεται στον Θεό και να προσφέρει σε Αυτόν θυσία, ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια την τεσσαρακοστή ημέρα από τη γέννησή του. Έτσι, η Υπεραγία Θεοτόκος, 40 ημέρες μετά τη Γέννηση του Χριστού, πήγε τον Υιό Της με τον Ιωσήφ στην Ιερουσαλήμ για να τον παρουσιάσει στο Ιερό.

Στο Ναό ήταν και ο υπερήλικας Δίκαιος Συμεών , ένας ευλαβής ιερέας, που είχε πληροφορηθεί ύστερα από Θεία Αποκάλυψη, ότι δεν θα πεθάνει προτού δει τον Μεσσία, τον Υιό του Θεού . Ο Συμεών, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα βρισκόταν εκεί για να Τους υποδεχθεί στην είσοδο και δέχτηκε στην αγκαλιά του τον Κύριο έχοντας καταλάβει μέσω Θείας παρεμβάσεως, ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας. Τότε κοίταξε τον ουρανό και είπε δοξολογόντας: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις άποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ». Δηλαδή, τώρα πάρε την ψυχή μου Δέσποτα, σύμφω-να με το Λόγο Σου, ειρηνικά, διότι τα μάτια μου είδαν Αυτόν που θα φέρει τη σωτηρία που ετοίμασες για όλους τους λαούς και θα είναι γι' αυτούς Φως, που θα αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και θα δοξάσει το λαό σου Ισραήλ.

Η Θεοτόκος με τον Ιωσήφ  θαύμασαν τα λεγόμενά του, εκείνος τους ευλόγησε και προφήτευσε:

"Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον.. Δηλαδή, Αυτός,  ο Ιησούς Χριστός, θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Θα είναι σημείο αντιλεγόμενο, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Και προσωπικά στη Θεοτόκο προφήτευσε:“Και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί"΄Οσο για σένα, ο πόνος για το παιδί σου θα διαπεράσει την καρδιά σου σαν δίκοπο μαχαίρι.

Λόγοι πατέρων

Δεν μας τις φέρνει σε χαρτοσακούλες τις αρετές ο Θεός. Μας δίνει μόνο τις ανάλογες ευκαιρίες. Αν δεν τις εκμεταλλευτούμε και κατακρίνουμε τον πλησίον, έχουμε κατακριθεί δυο φορές. Και διότι κατακρίναμε και διότι δεν μετανοήσαμε γι’αυτό.                                                                                                                 ( γέρων Παΐσιος)

Συναξαρι της ημερας

Η Πολιουχος των αθηνων

Ἡ ἁγία Φιλοθέη γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ γονιοὺς ἄρχοντες, μοναχοπαίδι τοῦ Ἀγγέλου Μπενιζέλου καὶ τῆς Συρίγας. Φιλοθέη ὀνομάσθηκε ὅταν ἔγινε καλογρηά, ἀλλὰ τὸ πρῶτο ὄνομά της ἦταν Ρεβούλα. Ἡ μητέρα της ἤτανε στείρα καὶ παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τῆς δώσει τέκνο, καὶ μία νύχτα εἶδε πὼς βγῆκε ἀπὸ τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας ἕνα φῶς δυνατὸ καὶ πὼς μπῆκε στὴν κοιλιά της. Κι᾿ ἀληθινά, τὸ φῶς ἐκεῖνο ἤτανε ἡ ἁγιασμένη ψυχῆ τῆς κόρης ποὺ γέννησε σ᾿ ἐννιὰ μῆνες. Ἀπὸ μικρὴ φανέρωνε μὲ τὰ φερσίματα καὶ μὲ τὰ αἰσθήματά της ποιὰ θὰ γινότανε ὑστερώτερα, στολισμένη μὲ κάθε λογῆς ἀρετή. Στὴν εὐσέβεια εἶχε γιὰ ὁδηγό της τὴν ἴδια τὴ μητέρα της ποὺ ἤτανε εὐλαβέστατη.

Φτάνοντας σὲ ἡλικία δώδεκα χρονῶν τὴ ζήτησε γιὰ γυναῖκα κάποιος ἄρχοντας τοῦ τόπου, μὰ ἡ κόρη δὲν ἤθελε νὰ παντρευθεῖ. Ἀλλὰ ἐπειδὴ οἱ γονιοί της τὴν παρακαλούσανε, ἡ τρυφερὴ ψυχή της δὲν βάσταξε νὰ τοὺς λυπήσει καὶ νὰ τοὺς παρακούσει καὶ στὸ τέλος παραδέχθηκε νὰ πανδρευθεῖ μὲ ἐκεῖνον τὸν πλούσιο ἄνθρωπο, ποὺ ἤτανε ὅμως πολὺ φτωχὸς στὴν ψυχή, διεστραμμένος καὶ κακός. Τρία χρόνια ἔζησε μαζί του ἡ Ρεβούλα κάνοντας ὑπομο-νὴ στὰ ἀπότομα φερσίματά του, ὡς ποὺ ὁ ἄνδρας της πέθανε κι᾿ ἀπόμεινε χήρα. Οἱ γονιοί της θελήσανε νὰ τὴν ξαναπανδρέψουνε, μὰ αὐτὴ τοὺς εἶπε καθαρὰ πὼς ἔταξε νὰ γίνει καλόγρηα.

Σὰν πεθάνανε οἱ γονιοί της, δέκα χρόνια ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ χήρεψε, δόθηκε ἐλεύθερα στὴν ἄσκηση,μὲ νηστεῖες,προσευχές,ἀγρύπνιες καὶ ἐλεημοσύνες.

Κατήχησε τὶς ὑπηρέτριές της καὶ τὶς ἔκανε δοχεῖα τοῦ Πνεύματος. Κατὰ θέλημα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα ποὺ εἶδε στὸν ὕπνο της, ἔχτισε ἕνα μοναστήρι μὲ ἐκκλησία στὄνομά του. Ἀφοῦ τελείωσε τὸ μοναστήρι, ἡ Ρεβούλα χειροθετήθηκε μοναχὴ μὲ τὄνομα Φιλοθέη. Οἱ πρῶτες ἀδελφὲς ποὺ ζήσανε μαζί της ἤτανε οἱ δουλεύτρες ποὺ εἶχε στὸ πατρικὸ σπίτι της. Μὲ τὸν καιρὸ ἔδραμαν πλῆθος ἄλλες παρθένες κι᾿ ἀπὸ ἀρχοντικὲς οἰκογένειες καὶ ντυθήκανε τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Ἐξὸν ἀπὸ τὰ ντόπια κορίτσια ποὺ συμμάζευε στὸ μοναστήρι της, ἔδινε προστασία καὶ σὲ ξένες γυναῖκες ποὺ ἐρχόντανε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ διάφορα μέρη σκλαβωμένες ἀπὸ τοὺς Τούρκους.Τὰ ἁγιασμένα λό-για της ἔμπαιναν στὴν καρδιά τους σὰν δροσιὰ καὶ ἄνθιζαν μέσα τοὺς τὰ εὔοσμα ἄνθη τῶν ἀρετῶν. K᾿ ἐπειδὴ πληθαίνανε ὁλοένα οἱ μαθήτριές της, ἔχτισε κι᾿ ἄλλο μοναστήρι και μετόχια. Φτωχὰ κι᾿ ὀρφανὰ κορίτσια βρήκανε προστασία κ᾿ ἐργασία μέσα σ᾿ ἐκεῖνα τὰ καταφύγια. Σὲ ὅ,τι κτήματα εἶχε ἡ ἁγία ἀπὸ τοὺς γονιούς της, ἔχτισε μοναστήρια καὶ φτωχοκομεῖα. K᾿ εἶχε πολλὴ περιουσία.

Καὶ τὰ ἔργα της βεβαιώνανε τὰ λόγια της κατὰ τὰ λόγια του Χριστοῦ ποὺ λέγει: «Ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε´, 19). Ὅπου μάθαινε πὼς βρίσκεται φτωχός, δυστυχισμένος, ἄρρωστος, χαροκαμένος, ἔτρεχε σὲ βοήθειά του μὲ περισσότερη προθυμία παρὰ ἂν ἔπαιρνε ἡ ἴδια τὴ βοήθεια ἀπ᾿ ἄλλον. Ἔχτισε νοσοκομεῖα καὶ γηροκομεῖα κοντὰ στὸ μοναστήρι της κι᾿ ἡ ἁγία Φιλοθέη δὲν φρόντιζε μοναχὰ γιὰ τὴ γιατρειά τους καὶ γιὰ τὴ σωματικὴ τροφὴ τοὺς ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πνευματική. Μὲ κάθε τρόπο πάσχιζε νὰ ἀνακουφίσει τοὺς δυστυχισμένους, τοὺς τάιζε, τοὺς ἄνοι-γε πηγάδια γιὰ νάχουνε νερό, τοὺς γιάτρευε, τοὺς ἔβρισκε δουλειά. Ὁ κόσμος τὴν ἔλεγε «κυρὰ δασκάλα».

Μὰ οἱ Τοῦρκοι, ποὺ εἴχανε τὶς σκλάβες,μάθανε πὼς τὶς εἶχε περιμαζέψει ἡ Φιλοθέη καὶ μπήκανε σὰν θηρία στὸ κελλί της ποὺ κειτότανε ἄρρωστη καὶ τὴν τραβήξανε καὶ τὴν πήγανε στὸν πασά. Καὶ κεῖνος πρόσταξε νὰ τὴ ρίξουνε στὴ φυλακή. Ἡ ἁγία δὲν φοβήθηκε, ἀλλὰ ἑτοιμάσθηκε νὰ χύσει τὸ αἷμα της γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Τὴν ἄλλη μέρα ὁ πασᾶς πρόσταξε νὰ τὴ βγάλουνε ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ νὰ τὴν παρουσιάσουνε μπροστά του, καὶ τῆς εἶπε νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στὰ δυό, ἢ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της ἢ νὰ κοπεῖ τὸ κεφάλι της. Μὰ ἡ ἁγία ἀπάντησε μὲ ἀφοβία πὼς εἶναι ἕτοιμη νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό. Ὁ πασᾶς θἄβγαζε τὴν ἀπόφαση νὰ κόψουνε τὸ κεφάλι της,ἀλλὰ προφθάσανε κάποιοι ἐπίσημοι χριστιανοὶ καὶ μὲ τὰ παρακάλια τοὺς ἀλλάξανε τὴ γνώμη τοῦ πασᾶ καὶ πρόσταξε νὰ τὴ βγάλουνε ἀπὸ τὴ φυλακή.

Γυρίζοντας στὸ μοναστήρι της ἡ ὁσία, δὲν ἔπαψε νὰ πορεύεται ὅπως καὶ πρὶν στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ.

Τὴν παραμονὴ τοῦ ἁγίου Διονυσίου στὰ 1589 ἡ ἁγία Φιλοθέη βρισκότανε στὸ μοναστηράκι ποῦχε χτισμένο στὰ Πατήσια. Τὸ βράδυ συναχθήκανε οἱ ἀδελφὲς γιὰ νὰ κάνουνε ἀγρυπνία. Κάποιοι Ἀγαρηνοί, ποὺ τὴν ἐχθρευόντανε ἀπὸ καιρό, πηδήσανε ἀπὸ τὴ μάντρα καὶ πιάνοντας τὴν ἁγία ἀρχί-σανε νὰ τὴ χτυπᾶνε ὡς ποὺ τὴν ἀφήσανε μισοπεθαμένη. Τὴν ἄλλη μέρα τὴ σηκώσανε οἱ ἀδελφὲς καὶ τὴν πήγανε στὸ μετόχι ποῦχε στὸν Περισό. Σὰν συνέφερε λίγο, ἔπιασε τὴν προ-σευχή, εὐχαριστώντας τὸ Θεὸ γιατὶ ἀξιώθηκε νὰ πληρωθεῖ μὲ κακία γιὰ τὰ καλὰ ποὺ ἔκανε στοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ μοιάσει σ᾿ αὐτὸ μὲ τὸν Χριστό, κατὰ τὰ λόγια του ἀποστόλου Πέτρου ποὺ λέγει: «καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε» (Α´ Πέτρ. δ´ 13).

Στὶς 19 Φεβρουαρίου τοῦ 1589 παρέδωσε τὴν καθαρὴ ψυχή της στὸν Κύριο, ποὺ ὑπόμεινε τόσα βάσανα γιὰ τὴν ἀγάπη του.Τὸ ἅγιο σκήνωμά της βρίσκεται στὴ σημερινὴ Μητρόπολη.

Αγία του Θεού πρέσβευε και για εμάς τους αμαρτωλούς στον Κύριο.

(Φώτης Κόντογλου ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)

«Δεν υπάρχει κάτι ασφαλέστερο για την σωτηρία από το να προσηλώνεται κανείς και  να κρέμεται πάντοτε από την ελπίδα στο Θεό...αυτή η ελπίδα είναι τείχος αρράγιστο,.. είναι πύργος ακαταμάχητος.

Ακόμα, λοιπόν, και αν οι περιστάσεις απειλούν θάνατο και κίνδυνο και πανωλεθρία, μη σταματήσεις να ελπίζεις στο Θεό και να περιμένεις τη σωτηρία απ’Αυτόν. Διότι σ’αυτόν όλα είναι εύκολα και κατορθωτά.»                                         ( ιερός Χρυσόστομος)

Το δαχτυλίδι στην κοιλιά του ψαριού

Ο δίκαιος Συμεών αρκετά χρόνια πριν από τη γέννηση τού Χριστού, επιστρέφοντας στά Ιεροσόλυμα μαζί μέ άλλους νομοδιδασκάλους από κάποια αποστολή, έκαναν συζήτηση πάνω σέ κάποια προφητικά κείμενα. Μεταξύ αυτών συζητήθηκε καί αυτό, πού αναφέρεται στόν Ησαΐα: "Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει καί τέξεται Υιόν, καί καλέσεις τό όνομα αυτού Εμμανουήλ" (7, 14). Ο Συμεών, άν καί άνθρωπος μέ πολλή ευλάβεια δυσπίστησε, καί πρόβαλλε αντιρρήσεις γιά τό αδύνατο τής γεννήσεως ανθρώπου μέ παρθενογένεση.Ενώ γίνονταν αυτή η κουβέντα, δέχθηκε από κάποιο αόρατο χέρι ένα ηχηρό ράπισμα, ενώ παράλληλα ακούστηκε μιά φωνή, πού τού έλεγε: "Καί θά δούν τά μάτια σου καί θά αγγίξουν τά χέρια σου τόν Χριστόν Κυρίου".

Παρ' όλα αυτά η δυσπιστία δέν τόν αποχωρίστηκε καί εξακολουθούσε νά έχει τούς ενδοιασμούς του.

Καί ενώ περνούσαν ένα ποτάμι, έβγαλε από τό χέρι του τό δακτυλίδι, το πέταξε στό νερό τού ποταμού καί είπε: "Αν αυτό τό δακτυλίδι ξαναβρεθεί στά χέρια μου, τότε πράγματι θά μπορέσουν όλα αυτά νά γίνουν πραγματικότητα".

Η πορεία τής επιστροφής στά Ιεροσόλυμα συνεχίζονταν οπότε καί έφθασαν σέ κάποιο πανδοχείο ζητώντας φαγητό καί διαμονή. Ο πανδοχέας τούς πρόσφερε ψάρια. Καί ενώ έτρωγαν τά ψάρια, σ' εκείνο τού Συμεών βρέθηκε μέ τρόπο θαυμαστό τό δακτυλίδι, πού πρίν είχε πετάξει στά νερά τού ποταμού.

Ο Συμεών γεμάτος θαυμασμό, δοξολόγησε τό Θεό γιά τό θαυμαστό σημάδι πού τού φανέρωσε, καί πεπεισμένος πιά στήν εκπλήρωση τής προφητείας τού Ησαΐα επιστρέφει στά Ιεροσόλυμα μέ τήν απόφαση τής παραμονής, γιά τό υπόλοιπο τής ζωής του, στόν ιερό χώρο τού Ναού αναμένοντας νά δούν τά μάτια του τήν εκπλήρωση τής προφητείας.

Στήν ηλικία τών εκατό δέκα χρόνων αξιώθηκε νά κρατήσει στήν γηραλέα του αγκαλιά τό Βρέφος Ιησού καί να ζητήσει μετά τήν "απόλυσή" του από τήν ζωή.

Ω, ψυχή μου, δοξολόγησε ακατάπαυστα τον Κύριο, και όλες οι εσωτερικές μου δυνάμεις, ο νους και η καρδιά μου, ας δοξολογούν το Άγιο όνομά Του, για τα μεγαλεία και τις πολλές Του ευεργεσίες.

Δοξολόγησε, ω ψυχή μου, τον Κύριο και μη λησμονείς ποτέ καμμία από τις ευεργεσίες Του προς εσένα.

 Δοξολόγησε τον Θεό σου, ο οποίος σου συγχωρεί όλες τις ανομίες, θεραπεύει όλες τις πνευματικές και σωματικές ασθένειές σου....

Ο Κύριος είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και γεμάτος από ελέη. Δεν οργίζεται, για να μας καταστρέψει  τελείως, ούτε κρατεί αιώνια την οργή Του. Δεν μας τιμώρησε ποτέ ανάλογα με τη βαρύτητα και το πλήθος των ανομιών μας, ούτε και σύμφωνα με τις αμαρτίες μας ανταπέδωσε σε μας την πρέπουσα τιμωρία.

Διότι, όσο απροσμέτρητο είναι το ύψος του ουρανού από τη γη, τόσο μέγα και κραταιό, τόσο αμέτρητο είναι το έλεος του Θεού προς εκείνους που Τον  φοβούνται και Τον ευλαβούνται .

 Όσο απροσμέτρητος είναι η απόσταση της ανατολής από τη δύση, τόσο απομάκρυνε από εμάς ο Θεός τις αμαρτίες μας, ώστε να είμαστε απαλλαγμένοι από αυτές.

 Όπως σπλαχνίζεται ο στοργικός πατέρας τα παιδιά του, έτσι και ο Κύριος σπλαχνίζεται πάντοτε εκείνους που Τον φοβούνται...                                                     ( ψαλμός 102)

 

Στα κείμενα ακολουθείται η γλώσσα του εκάστοτε συγγραφέα.