Εφημερίδα Νοεμβρίου 2012 Φύλλο 18ο

Παμμεγιστοι ταξιαρχεσ

    

Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς

Ιερός Ναός Παμμεγ. Ταξιαρχών       Μηνιαία Εφημερίδα        

Άνω Νεστορίου                               Νοέμβριος  2012

Τηλ: 24670-31113                           Φύλλο18ο

Ἄγγελοι θυμιάζουν καί μυρώνουν

Κάποιο πρωϊνό, ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός ( 9ος -10ος αἰ.), καθισμένος σέ μιά γωνία, ἄκουγε τό πνευματικό του παιδί τόν Ἐπιφάνιο, πού διάβαζε ἕνα λόγο τοῦ μεγάλου Βασιλείου.

Ὅσην ὥρα διαρκοῦσε ἡ ἀνάγνωση, ξεχυνόταν μιά εὐωδία σάν ἀπό πολύτιμα ἀρώματα. Ὅταν τελείωσε ἡ ἀνάγνωση, χάθηκε καί ἡ εὐωδία. Ἔκπληκτος ὁ Ἐπιφάνιος στράφηκε πρός τόν ὅσιο:

-Ἐξηγησέ μου σέ παρακαλῶ, τί εὐωδία ἦταν αὐτή;

Κι ὁ ὅσιος, ἐπειδή εἶχε δεῖ αὐτόν πού σκορποῦσε τήν εὐωδία, ἀποκρίθηκε:
-Ἄγγελοι Κυρίου εἶχαν συγκεντρωθεῖ ἐδῶ, παιδί μου.Ἕνας μάλιστα, θέλοντας νά τιμήσει τά λόγια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θύμιαζε γύρω μαςχαρούμενος. Ἡ ἔκπληξη καί ἡ ἀπορία του Ἐπιφανίου κορυφώθηκαν. Ὁ ὅσιος λοιπόν συνέχισε πιό ἀναλυτκά:

-Σέ τρεῖς περιπτώσεις οἱ ἄγγελοι θυμιάζουν καί μυρώνουν τούς ἐκλεκτούς τοῦ Θεού: Πρῶτον, ὅταν διαβάζουν τά ἱερά βιβλία, ὁπότε τούς κυκλώνουν γιά ν’ ἀκούσουν κι αὐτοί. Δεύτερον,ὅταν προσεύχονται καί συνομιλοῦν μέ τό Θεό, ὁπότε συμπροσεύχονται κι ἐκεῖνοι μέ πόθο.  Τρίτον, ὅταν ὑπομένουν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κόπο, πόνο καί τιμωρίες, ὁπότε τούς μυρώνουν καί τούς παρακινοῦν στόν ἀγώνα τῆς εὐσέβειας. 

                                                                                 («Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»)

Η νηστεία της  Τετάρτης και της  Παρασκευής

Ὁ μοναχός Γαλακτίων Ἰλλίε, κοινοβιάτης στή μονή Συχάστρια τῆς Ρουμανίας ἀπό τό 1918, τηροῦσε μέ ἀκρίβεια τή νηστεία.Τη Τετάρτη καί τη Παρασκευή νήστευε μέχρι το βράδυ, τήν ὥρα πού ἔβγαιναν τ’ ἀστέρια. Τότε ἔκανε τόν σταυρό του, ζητοῦσε συγχώρηση ἀπ’ ὅλους, ἔπαιρνε ἀντίδωρο καί ὕστερα ἔτρωγε.

-Γέροντα, τοῦ εἶπε ὁ μαθητής του, ἡ μέρα εἶναι μεγάλη, κι ἐσύ ἡλικιωμένος καί ἀδύνατος.  Δέν εἶναι καλύτερα νά τρῶς τό φαγητό σου νωρίτερα;

-Κάποτε, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, ἕνας ἅγιος εἶδε νά πηγαίνουν κάποιο νεκρό στόν τάφο. Μπροστά καί πίσω τον συνόδευαν δυό ὡραῖοι ἄγγελοι. ‟Ποιοί εἶστε ἐσεῖς;’’ ρώτησε ὁ ἅγιος. 

‟Ἐγώ ὀνομάζομαι Τετάρτη καί ἐγώ Παρασκευή!’’ ἀπάντησαν οἱ ἄγγελοι. ‟ Ἤρθαμε ἐδῶ, μέ ἐντολή τοῦ Κυρίου, νά βοηθήσουμε αὐτή τήν ψυχή, γιατί σ’ ὅλη τή ζωή της νήστευε τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή γιά νά τιμήσει τά Πάθη τοῦ Κυρίου’’.

Ἀπό τότε, συμπλήρωσε ὁ π. Γαλακτίων, δέν ἔφαγα ποτέ πιά αὐτές τίς μέρες, γιά νά μέ βοηθήσουν κι ἐμένα ἡ Τετάρτη καί ἡ Παρασκευή τήν ὥρα τοῦ θανάτου μου.                                                                                 («Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»)

Το Συναξάρι της ημέρας

Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η οικογένεια της ήτανε από τις μεγαλύτερες και επισημότερες οικογένειες. Είχε καταγωγή βασιλική. Ήταν απόγονος των Πτολεμαίων, των βασιλέων της Αιγύπτου.

Η Αικατερίνη ήτανε εξυπνότατη ως τα δεκαοκτώ χρόνια έμαθε τέλεια την Ελληνική και Ρωμαϊκή Παιδεία και Επιστήμη. Σπούδασε ποίηση και μουσική, μαθηματικά,

γεωμετρία, αστρονομία, ιατρική, φιλοσοφία, ρητορική και γλώσσες. Γι’αυτό και την προσφωνούμε «πάνσοφη».

Είχε κάλλος και ομορφιά ασύγκριτη. Η μητέρα της και οι συγγενείς της την πιέζανε καθημερινά να παντρευτεί.Η Αικατερίνη, για να πάψουν να την ενοχλούν τους είπε να της βρουν κάποιον που να της μοιάζει στα χαρίσματα που έλεγαν ότι είχε.

Όταν η μητέρα της είδε, ότι δεν μπορούσε να την καταφέρη να παντρευτή, σκέφθηκε να συμβουλευτή έναν άγιο άνθρωπο και σοφό Χριστιανό, που τον λέγανε Ανανία. Αυτός ασκήτευε έξω από την πόλη, κρυμμένος σε μια ερημική τοποθεσία. Πήρε, λοιπόν, την Αικατερίνη και πήγανε να τον συμβουλευθούνε.

Ο ασκητής τους άκουσε με προσοχή. Στο καθαρό μυαλό του έκαναν εντύπωση τα γνωστικά λόγια της Αικατερίνης και σκέφθηκε να πλησιάση την καρδιά της στον Ουράνιο Νυμφίο-Χριστό.Της έδωσε μια εικόνα της Παναγίας με το Θείο Βρέφος και της είπε να κάνει προσευχή και ότι η Παναγία θα την καθοδηγούσε.

Πράγματι η Αικατερίνη πήρε την Εικόνα της Θεομήτορος και προσευχόταν τη νύκτα συνεχώς. Τα βαθειά μεσάνυχτα, όμως, από την κούρασι και την αγωνία, την πήρε ο ύπνος. Και τι βλέπει στον ύπνο της!

Βλέπει την Βασίλισσα των Ουρανών, την Παρθένο Μαρία, με το Θείο Βρέφος τον Χριστό στην αγκαλιά της. Ο Χριστός ακτινοβολούσε περισσότερο από τον ήλιο. Κοίταζε όμως την Μητέρα του και όχι την Αικατερίνη. Την Αικατερίνη την αποστρεφόταν, έλεγε ότι είναι μαύρη κι άσχημη και σκοτεινή κι όχι η ομορφότερη κι η πιο ευγενής απ’όλους τους ρήτορες και τις νέες της πόλης, όπως έλεγε η Παναγία Μητέρα Του. Ο Χριστός την αποκαλούσε φτωχή κι αμόρφωτη κι άσχημη διότι η Αικατερίνη βρισκόταν στην πλάνη της ειδωλολατρείας  ακόμη.
Αυτά βεβαίως η Αικατερίνη τα είδε, όπως είπαμε, στον ύπνο της και ξύπνησε ταραγμένη. Έτρεξε αμέσως να συναντήση τον άγιο γέροντα ασκητή. Εκείνος της μίλησε για την χριστιανική Πίστι και για τον Νυμφίο – Χριστό. Η Αικατερίνη τ' άκουσε όλα αυτά με μεγάλη προσοχή και  ζήτησε να βαπτισθή. Μέχρι τότε ήταν αβάπτιστη. Πράγματι ο ασκητής, που είδε την αγάπη της προς τον Χριστό, την εβάπτισε.

Το ίδιο βράδυ βλέπει πάλι την Παναγία, με το λαμπερό Θείο Βρέφος στον ύπνο της. Αλλά αυτή τη φορά, δεν γύρισε το Βρέφος αλλού τα μάτια Του. Αλλά την κοίταζε με γλυκό και γαλήνιο βλέμμα και έλεγε πως τώρα είναι λαμπερή και πάνσοφος και ότι αποφάσισε να την μνηστευθεί για νύμφη Του άφθορη

 Ο Δεσπότης - Χριστός της έβαλε στο δάκτυλο ένα ωραίο δακτυλίδι και της είπε:

" Ιδού σήμερα σε λαμβάνω για νύμφη Μου άφθορο και αιώνιο. Φύλαξε με ακρίβεια αυτή τη συμφωνία και μη λάβης πλέον άλλον νυμφίον επίγειον".

Με τα λόγια αυτά του Χριστού ξύπνησε η Αγία Αικατερίνη. Κοίταξε το δεξί της χέρι και βλέπει - ώ του θαύματος! - ότι φορούσε το δακτυλίδι.  

Πλημμύρισε τότε η καρδιά της από ιερή συγκίνησι και θείο έρωτα. Δόθηκε από τότε ολόψυχα στον Χριστό. Επιδόθηκε στη διάδοση της διδασκαλίας του Χριστού. Με την ευγλωττία και το παράδειγμα της, τράβηξε πολλούς συμπολίτες της στην Πίστη του Χριστού και προ παντός διανοούμενους.

Διοικητής της Αιγύπτου τότε ήταν ο Μαξιμίνος, χριστιανομάχος που σε ένα και μόνο μήνα εφόνευσε και κατέκαψε 180.000 Χριστιανούς στην Αίγυπτο μονάχα!

Όταν λοιπόν έμαθε, ότι η Αικατερίνη έγινε χριστιανή διέταξε να την φέρουν μπροστά του. Αφού με τις κολακείες του και τα ταξίματά του δεν κατάφερε να μεταπείσει την Αγία να θυσιάσει στα είδωλα και να απαρνηθεί το Χριστό, διέταξε να κρατούν τη μάρτυρα υπό περιορισμό και να την φρουρούν. Συγχρόνως κάλεσε κοντά του όλους τους σοφούς και ρήτορες των πόλεων της εξουσίας του για ν' αποστομώσουν με τη σοφία τους την Αικατερίνη.

Κόσμος πολύς μαζεύτηκε στο αμφιθέατρο και η Αικατερίνη σε δημόσια συζήτηση έπεισε με τον πάνσοφο λόγο της τους 150 σοφότερους ρήτορες της εποχής και την γυναίκα του Μαξιμίνου, ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Χριστός.Ο άρχοντας διέταξε το θάνατο και των ρητόρων και της Αυγούστας, της γυναίκας του.Την δε Αικατερίνα γεμάτος οργή διέταξε να της βγάλουν την βασιλική πορφύρα και ν' αρχίσουν να την δέρνουν με νεύρα βοδιών αλύπητα. Κατασκεύασε και ειδικό τροχό για να ξεσκίσει τις σάρκες της. Τόση ήταν η μανία του. Οι ρόδες των τροχών ανατινάχτηκαν όμως από θεία παρέμβαση στον αέρα και σκότωσαν τους δήμιους που ήταν γύρω. Απελπισμένος και απογοητευμένος ο Μαξιμίνος διατάζει να την αποκεφαλίσουν στη πλατεία της πόλεως.

Όταν έφθασε στην πλατεία, κι ενώ δίπλα της έστεκε με το ξίφος ο δήμιος, σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό κι ευχαρίστησε τον Χριστό. Παρακάλεσε δε στη προσευχή της, όπως το σώμα της, μετά το μαρτύριο να γίνη αθέατο και φυλαχθή σώο και ακέραιο. Και όποιος στο ψυχορράγημα του την επικαλεσθή να μπορή να τον βοηθήση.Έπειτα έκανε νεύμα στον δήμιο να εκτελέση την διαταγή. Ένα αστραφτερό ξίφος υψώθηκε τότε, κατέβηκε με δύναμη και έκοψε την τίμια κεφαλή της Αγία Αικατερίνης. Ήταν 25 Νοεμβρίου 307 μ. Χ.

 Όπως αναφέρουν οι συναξαριστές δύο θαύματα έγιναν κατά την ώρα της αποκεφαλίσεως της. Το πρώτο είναι, ότι αντί για αίμα έτρεξε κατά την αποκεφάλιση της από τον λαιμό της γάλα και το δεύτερο, ότι το σώμα της εξαφανί-στηκε μπροστά από τα μάτια του κόσμου, που παρακολουθούσε το τέλος της. Οι άγγελοι το μετέφεραν στη κορυφή του όρους Σινά, η οποία από τότε ονομάζεται ¨ κορυφή της Αγίας Αικατερίνης ". Εκεί σώζεται ακόμη σήμερα το λιθόκτιστο εκκλησάκι.

Αγία του Θεού πρέβευε και για εμάς στον Κύριο.

 

 

Ο Ταξιάρχης Μανταμάδου

ΓΥΡΩ στον 10ο με 11ο αιώνα, όταν το Βυζαντινό κράτος μεσουρανούσε, οι Σαρακηνοί πειρατές λυμαίνονταν τα νησιά του Αιγαίου, λήστευαν, έκαιγαν κι αιχμαλώτιζαν ανθρώπους, πού τους προόριζαν για τα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.
Η Λέσβος, πλούσια κι ελκυστική, είχε γίνει διαλεχτή λεία των κουρσάρων. Κοντά στο Μανταμάδο στον Στένακα, υπήρχε ένα μοναστήρι των Ταξιαρχών, οχυρωμένο σαν κάστρο με τείχη και πύργο. Κάποια άνοιξη, ο αρχιπειρατής Σιρχάν, κάλεσε το τσούρμο του και τους είπε:

- Αυτή τη φορά, το δίχως άλλο, θα μπούμε στο μοναστήρι. Εγώ θέλω μόνο το χρυσό ποτήρι, πού λειτουργάνε οι καλόγεροι, για να πίνω το κρασί μου. Όλα τ' άλλα δικά σας.

Έβαλαν λοιπόν πλώρη οι πειρατές για τη Λέσβο. Πλησίασαν το μοναστήρι μεσάνυχτα και κρύφτηκαν στα δέντρα.

Στο μεταξύ στο μοναστήρι χτύπησε το σήμαντρο, πού καλούσε τους μοναχούς να κατεβούν στην εκκλησία για την ορθρινή ακολουθία. Τότε o αρχηγός έδωσε το σύνθημα. Οι κουρσάροι όρμησαν με αλαλαγμούς στην εκκλησία. Έσφαξαν όλους τους μοναχούς, τον ηγούμενο μπροστά από την Αγία Τράπεζα... Ένα δόκιμο καλογέρι, ο Γαβριήλ, βρισκόταν στο ιερό. Γρήγορος κι ευκίνητος, σκαρφάλωσε στη στέγη του ναού. Οι πειρατές τον ακολούθησαν. Τότε όμως ακούστηκε μια δυνατή βουή, και η σκεπή μετατράπηκε θαυματουργικά σε φουρτουνιασμένο πέλαγος. Πάνω στ' αφρισμένα κύματα ένας πελώριος και φοβερός Στρατιώτης, με μια πύρινη ρομφαία, όρμησε εναντίον τους. Εκείνοι παράτησαν αμέσως όπλα και κλοπιμαία κι έφυγαν πανικόβλητοι.

Ο  Γαβριήλ, ο μόνος πού απέμεινε ζωντανός από την τραγωδία, συγκλονισμένος από το θαύμα του Αρχαγγέλου έπεσε γονατιστός στο εικονοστάσι του. Όταν συνήλθε από την ταραχή, σήκωσε τα μάτια. Τι πρόσωπο ήταν αυτό; Φαινόταν ζωντανό κι είχε μια θεϊκή γλυκύτητα. Ο δόκιμος επιθύμησε να το ζωγραφίσει.

- Ταξιάρχη μου, παρακάλεσε, μεσίτευσε στον Κύριο ν' αναπαύσει τους αδελφούς μου. Κι εμένα αξίωσε με ν' απεικονίσω την εξαίσια μορφή σου.

Αμέσως, σαν να φωτίστηκε από τον Αρχάγγελο,πήρε ένα σφουγγάρι, μάζεψε μ' αυτό ευλαβικά το αίμα των μοναχών σε μια λεκάνη, το ανακάτεψε με ασπρόχωμα και άρχισε να πλάθει την εικόνα του. Από την αρχή της εργασίας ένιωσε αισθητή τη βοήθεια του Ταξιάρχη. Τα χέρια του, σαν να τα οδηγούσε αόρατη δύναμη, σχημάτιζαν γρήγορα και σταθερά με τον πηλό το πρόσωπο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.Το πρόσωπο εκείνο πού είδε στη σκεπή του ναού, το φοβερό,αλλά με τη θεϊκή χάρη. Έφτιαξε το πρόσωπο, το στέρνο και τις φτερούγες κι ο πηλός τελείωνε. Και το υπόλοιπο σώμα; Να το χαλάσει και να το φτιάξει απ’την αρχή; Κι αν δεν τα κατάφερνε πάλι; Αποφάσισε να τελειώσει το σώμα με όσο πηλό του είχε απομείνει.

Έτσι ολοκλήρωσε τον Αρχάγγελο.

Οι πειρατές όμως τι απέγιναν; Τους καταδίωξαν καβαλάρηδες χωριανοί που ειδοποιήθηκαν από ένα τσοπανόπουλο, που είδε τα κουρσάρικα καράβια στην ακτή. Και καθώς ακολουθούσαν τα χνάρια των πειρατών σ' ένα πλάτωμα σταμάτησαν απότομα. Το θέαμα πού αντίκρισαν τούς έκανε κι ανατρίχιασαν. Είδαν τους κουρσά-ρους, νεκρούς και σκορπισμένους σ' όλο το πλάτωμα. Μια σπαθιά, που άρχιζε απ' το μέτωπο κι έφτανε ως την κοιλιά, ήταν χαραγμένη στο σώμα του καθενός και τ' άνοιγε στα δύο. Η μαχαιριά σε κάθε σώμα ήταν ακριβώς η ίδια. Κανείς απ' τους καβαλάρηδες δεν ρώτησε ποιος το 'κανε. Δεν είχαν αμφιβολία.

-Μεγάλη η χάρη κι η δύναμη σου, Αρχάγγελε! ψέλλισαν και σταυροκοπήθηκαν.

Στα κείμενα ακολουθείται η γλώσσα του εκάστοτε συγγραφέα.