Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς
Ιερός Ναός Παμμεγ. Ταξιαρχών Μηνιαία Εφημερίδα
Άνω Νεστορίου Ιανουάριος 2013
Μια προσευχούλα για το νέο έτος
Πανάγαθε Κύριε,
Εσύ που μας χάρισες τόσα έτη ζωής μέχρι σήμερα
και μας αξιώνεις να εισέλθουμε και πάλι σ’ ένα νέο έτος,
Σε παρακαλούμε μην λάβεις υπόψη σου την αδιαφορία και αμέλεια που δείξαμε μέχρι τώρα.
Εάν μας κρίνεις σύμφωνα με τη ραθυμία και αδιαφορία μας,
ασφαλώς μας περιμένει η δίκαιη, καταδικαστική σου απόφαση.
Αλλ’ όχι, Φιλάνθρωπε Κύριε!
Η Αγαθότητά Σου, μας παρέχει νέες ευκαιρίες,ώστε εκείνο που
δεν κάναμε μέχρι σήμερα να το κάνουμε από τώρα και στο εξής.
Σε παρακαλούμε, ευλόγησε τις προσπάθειές μας.
Ενίσχυσε την αδύνατη θέλησή μας.
Βοήθησέ μας με όσους τρόπους Συ γνωρίζεις,
ώστε και κατά το έτος αυτό και καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας
να εξαγοράζουμε τον καιρό
και να χρησιμοποιήσουμε την επίγεια ζωή μας,
όπως Εσύ θέλεις και παραγγέλεις.
Αξίωσέ μας να παρουσιασθούμε μπροστά Σου κατά την Ημέρα της Κρίσεως
με κέρδη πνευματικά,
τα οποία θα πετύχουμε με τη Χάρη Σου και τη βοήθειά Σου
στην παρούσα ζωή, για να κληρονομήσουμε τότε, Κύριε,
τα άφθαρτα αγαθά της Αιωνίου Σου Βασιλείας. Αμήν.
Λόγοι πατέρων......
Θες να νοιώσεις ανείπωτη χαρά, που να κλαις και να λες « Σ’ευχαριστώ Θεέ μου, που με παρέβλεψες και δεν μου έδωσες ανάλογα με τις αμαρτίες μου, αλλά μου δίνεις τόση χαρά;» Θες να δεις τον Χριστό και την Παναγία; Θες να δεις τον Παράδεισο από τούτο τον κόσμο; Λέγε την ευχή: « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
( γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης)
Ας αναποδογυρίσουν τα βουνά, ας στεγνώσουν οι θάλασσες, ας σε εγκαταλείψουν οι φίλοι σου, ας χαθεί ο πλούτος σου, ας φαγωθεί το σώμα σου από σκουλήκια, ας σε περιλούσει ο κόσμος με όλες τις κοροϊδίες πού έχει, μη φοβάσαι, μόνον φύλαξε την καρδιά σου, φύλαξε και ένωσε την με τον Κύριο και δώσε την στον Κύριο. (Νικολάου Βελιμήροβιτς)
ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...
Ο άγιος Αντώνιος, ο καθηγητής της ερήμου, είναι από τους λίγους που έλαβαν την προσωνυμία Μέγας. Υπήρξε μέγας αθλητής του πνευματικού στίβου και θριαμβευτής στους αγώνες εναντίον της πλάνης,της αμαρτίας, του διαβόλου και των πολυμόρφων παθών. Ο βίος του, που συνεγράφη από έναν άλλον Μέγα, τον σύγχρόνό του άγιο Αθανάσιο, Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας,είναι υπερθαύμαστος και αξιοζήλευτος.
Ο Μέγας Αντώνιος γεννήθηκε το 251 μ.Χ. στην πόλη Κομά της Άνω Αιγύπτου, κοντά στη Μέμφιδα, από γονείς ευλαβείς και εύπορους. Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητια-νού (284-305) και Μαξιμιανού (285-305) μέχρι και την εποχή του ευσεβούς αυτοκράτορος Κωνσταντίνου και των παιδιών του.
Από την παιδική του ηλικία ήταν ολιγαρκής και αυτάρκης,«μόνοις δε οις εύρι-σκεν ήρκειτο και πλέον ουδέν εζήτει». Σε νεαρά ηλικία, περίπου 20 ετών, έχασε τους γονείς του. Έξι μήνες μετά την κοίμηση των γονέων του άκουσε στην εκκλησία την ευαγγελική περικοπή του πλουσίου νεανίσκου, στην οποία αναφέρεται, ότι ο Χριστός είπε στον πλούσιο νέο: «πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς».Τόση μεγάλη εντύπωση προξένησε η ευαγγελική αυτή προτροπή στη ψυχή του Αντωνίου, ώστε αμέσως διένειμε τα υπάρχοντά του στους πτωχούς και ενδεείς, αφού κράτησε τα απολύτως αναγκαία για τη μικρή του αδελφή, την οποία φρόντισε να παραδώσει σε χριστιανές νέες παρθένους, που είχαν αφιερωθεί στη χριστιανική αρετή, βέβαιος ότι κοντά τους θα είναι κατά πάντα ασφαλής.
Από τότε ο Άγιος Αντώνιος άρχισε να ζει ασκητικό βίο, εργαζόμενος αδιάκοπα για τη σωτηρία της ψυχής του. Υπέβαλλε τον εαυτό του σε αυστηρή νηστεία, για να κατανικήσει τους πειρασμούς της σάρκας και αγρυπνούσε νύχτες ολόκληρες.
Στη συνέχεια απήλθε σε τόπο έρημο και μακρυνό, όπου υπήρχαν μνήματα και αφού εισήλθε σε ένα από αυτά έκλεισε τη θύρα. Η τροφή του ήταν ελάχιστη και του την πήγαινε σε καθορισμένες μέρες ένας συνασκητής του. Εκεί δέχθηκε επίθεση από πλήθος δαιμόνων, που τον άφησαν σχεδόν νεκρό από τα χτυπήματα. Όμως υπερνίκησε, με τη Χάρη του Θεού όλους τους πειρασμούς.
Αργότερα πήγε κοντά στα ερείπια ενός φρουρίου και κατοίκησε σε σπήλαιο χωρίς να τον βλέπει κανένας και χωρίς να δέχεται κανένα παρά μόνο ένα γνωστό του, ο οποίος του έφερνε κάθε έξι μήνες ψωμί για ολόκληρο το εξάμηνο.
Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια ασκήσεως και αφού έφθασε σε ύψη πνευματικής τελείωσης εμφανίσθηκε στον κόσμο και τότε άρχισαν να συρρέουν κοντά του πολλοί, που τον θαύμαζαν ως ασκητή και θαυματουργό.
Το 311, κατά το διωγμό του αυτοκράτορος Μαξιμίνου (307-313), κατήλθε στην Αλεξάνδρεια, για να ενθαρρύνει και να βοηθήσει τους πιστούς, τους Ομολογητές και τους Μάρτυρες. Όταν έπαυσε ο διωγμός ο Όσιος επανήλθε στην έρημο, αλλ' επειδή αισθανόταν ενοχλημένος από την παρουσία πολλών, που πήγαιναν για να τον συναντήσουν, έφυγε από εκεί και ήλθε σε τόπο έρημο, ο οποίος βρισκόταν σε όρος υψηλό κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα. Κι εκεί όμως προσέρχονταν πολλοί για να λάβουν την ευλογία του, να διδαχθούν και να θεραπευθούν. Θεράπευε δε τους ασθενείς«ου προστάζων, αλλ'ευχόμενος και τον Χριστόν ονομάζων».
Η φήμη του Οσίου Αντωνίου έφθασε μέχρι τους βασιλείς, τόσο ώστε ο Μέγας Κωνσταντίνος και οι υιοί του, Κωνστάντιος και Κώνστας, έγραφαν σ' αυτόν, σαν να ήταν πατέρας τους, και τον παρακαλούσαν να τους απαντήσει.
Κατά τη διάρκεια του ασκητικού του βίου ποτέ δεν άλλαξε ένδυμα και ποτέ δεν ένιψε το σώμα ή τα πόδια του με νερό.Ο Όσιος, αν και αγράμματος στην ανθρώπινη σοφία, ήταν σοφός κατά Θεόν. Είχε λόγο «ηρτυμένον τω θείω άλατι και χαρίεντα». Εδίδασκε τους μαθητές του, να μην θεωρούν τίποτε ανώτερο από την αγάπη του Χριστού και να μη νομίζουν ότι,επειδή απέχουν από τα κοσμικά αγαθά, στερούνται κάτι αξιόλογο. Το να αφήνει κανείς τα επίγεια αγαθά είναι σαν να καταφρονεί μια δραχμή από χαλκό, για να κερδίσει εκατό χρυσές. Δεν πρέπει, έλεγε, να λησμονούμε, ότι ο ανθρώπινος βίος είναι πρόσκαιρος, συγκρινόμενος προς τον μέλλοντα αιώνα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να κοπιάζουμε για την απόκτηση πρόσκαιρων αγαθών, τα οποία δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας, αλλά για την απόκτηση αιωνίων αγαθών, δηλαδή της φρονήσεως, της δικαιοσύνης, της σωφροσύνης, της ανδρείας, της συνέσεως, της αγάπης. Έτσι έπειθε πολλούς να ακολουθούν την ερημική ζωή. Και συνέβη στο τέλος να εμφανιστούν κελιά ακόμα και στα βουνά, και η έρημος αποικίστηκε από μοναχούς, ώστε να δημιουργηθεί
« πολιτεία» μοναχών, οι οποίοι απομακρύνθηκαν από τους συγγενείς τους, και κατέγραψαν τους εαυτούς τους στη Βασιλεία των Ουρανών.
Ο Μέγας Αντώνιος, αφού έζησε 105 έτη, κοιμήθηκε οσίως το 356. Αν και, όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, μια από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου Αντωνίου ήταν να μείνει κρυφός ο τόπος της ταφής του, οι μοναχοί που εμόναζαν κοντά του έλεγαν, ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο, επί Ιουστινιανού (561),κατατέθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 365, μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Αντωνίου στις 17 Ιανουαρίου.
Άγιε του Θεού πρέσβευε και για εμάς στον Κύριο.
Η αρκούδα του αγίου
Σεραφείμ του Σάρωφ
Κάποια μέρα έφθασε στο μακρινό ερημητήριο του αγ. Σεραφείμ μια μοναχή από το μοναστήρι του Ντιβέγιεβο για να συμβουλευτεί τον άγιο.
Πλησιάζοντας στο ασκητήριο του αγίου, αντίκρυσε τον ερημίτη καθιστό έξω από το κελλί του, με μια πελώρια αρκούδα μπροστά στα πόδια του.
«Βοήθεια, πάτερ!» ,φώναξε η φτωχή μοναχή, «ήρθε το τέλος μου!»
«Όχι, μητερούλα, δεν ήρθε ακόμα το τέλος σου,» είπε εκείνος γελώντας. «Το τέλος σου είναι ακόμα μακριά. Η αρκούδα δε θα σε σκοτώσει. Αντίθετα θα σε διασκεδάσει.»
Με τα λόγια αυτά την κάλεσε να καθίσει πλάι του πάνω στον κορμό ενός δένδρου. Η αρκούδα πήγε και πάλι να ξαπλώσει στα πόδια του αγίου. Η αδελφή έτρεμε σύγκορμη. Ο Γέροντας ωστόσο έβγαζε κομματάκια ψωμιού από το σακκούλι του και τάιζε την αρκούδα, τόσο ήρεμα, σαν να τάιζε κάποιο κατοικίδιο. Η μοναχή πήρε ξανά κουράγιο και όταν αισθάνθηκε τελείως ασφαλής, ο άγιος της έδωσε το υπόλοιπο ψωμί να το δώσει η ίδια στην αρκούδα. Η μοναχή πήρε το ψωμί και το έδωσε στο ζώο. Ήταν μάλιστα τόση η ευχαρίστηση που ένιωσε, ώστε στενοχωρέθηκε πολύ όταν τελείωσε το ψωμί.
«Θυμάσαι, μητερούλα, πώς ένα λιοντάρι υπηρετούσε τον άγιο Γεράσιμο στην έρημο;», ρώτησε ο Γέροντας. «Έτσι μια αρκούδα υπηρετεί τον φτωχό Σεραφείμ! Βλέπεις τα ζώα μας υπακούουν!»
«Αν οι αδελφές έβλεπαν την αρκούδα θα πέθαιναν από το φόβο τους,» είπε η μοναχή.
«Μα δεν πρόκειται να την δουν,» την βεβαίωσε ο άγιος. « Εκτός από σένα κανείς άλλος δεν θα τη δει. Πριν περάσουν 11 χρόνια από τον θάνατό μου δε θα πεις σε κανέναν τίποτε. Μετά θα ξέρεις σε ποιον να το πεις.»
Έντεκα χρόνια μετά την κοίμησή του, παρακολουθώντας η μοναχή κάποιον ζωγρά-φο που αγιογραφούσε τον άγιο, θυμήθηκε το επεισόδιο με την αρκούδα και το διηγήθηκε πρώτη φορά.
( «Η ζωοφιλία των αγίων, η αγιοφιλία των ζώων»)
Απορία για την Τριαδικότητα του Θεού
Ένας ηγούμενος, κάποτε, δεν μπορούσε να αντιληφθεί την Τριαδικότητα του Θεού, την αδιαίρετη φύση Του και τα ιδιώματα των Τριών Προσώπων. Αυτή η διδασκαλία τον απασχολούσε νύχτα- μέρα.
Ένα βράδυ, λοιπόν, με έναστρο πεντακάθαρο ουρανό, ο ηγούμενος, κουρασμένος όπως ήταν από τη μελέτη, από τον στοχασμό και από την έρευνα, πού έκανε γύρω από τα πράγματα, πού αφορούσαν τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, βγήκε έξω από το μοναστήρι και περπατούσε, απολαμβάνοντας την ησυχία της νύχτας και λέγοντας την ευχούλα:
"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με".
Περπατώντας, όμως, απομακρύνθηκε από το μοναστήρι και ύστερα από μισή ώρα περίπου συνάντησε ένα μαντρί με πρόβατα."Τι παράξενο! έχουμε τόσο κοντά στο μοναστήρι μαντρί με πρόβατα και δεν το ξέρω;" είπε μέσα του. Πρόσεξε όμως και τον τσοπάνη του κοπαδιού, ο οποίος έκανε κάτι περίεργο: σήκωνε το χέρι του προς τον ουρανό, δείχνοντας εδώ κι εκεί, και ύστερα έσκυβε και κάτι σκάλιζε κάτω στο χώμα. Αυτό το έβλεπε να το κάνη συνέχεια και για αρκετή ώρα. Πλησίασε ο ηγούμενος περίεργος και τον ρώτησε:
«Άνθρωπε του Θεού, τι κάνεις εδώ, μεσ' στη νύχτα;»
«Α,» λέγει, «πάτερ μου, μετράω τ' άστρα! Και γράφω κάτω στο χώμα πόσα μέτρησα. Ύστερα σηκώνω ξανά το χέρι μου και πάλι μετράω: ένα, δύο, τρία, τέσσερα... Μετράω εκατό - διακόσια και τα ξαναγράφω. Και στο τέλος θα κάνω πρόσθεση!»
«Ευλογημένε,» του λέει,«μετριούνται τα άστρα;! Αυτά είναι εκατομμύρια εκατομμυρίων! Μπορείς να τα μέτρησης τα άστρα;»
«Ευλογημένε,» του λέει,«μετριούνται τα άστρα;! Αυτά είναι εκατομμύρια εκατομμυρίων! Μπορείς να τα μέτρησης τα άστρα;»
«Μα και οι αλήθειες του Θεού, πού εσύ μετράς και ψάχνεις, μετριούνται; Χωράνε στο μυαλό, πάτερ μου;»
Και ευθύς αμέσως και ο τσοπάνης και το μαντρί εξαφανίστηκαν από μπροστά του!
Με σκυμμένο το κεφάλι και ταπεινωμένος ο ηγούμενος γύρισε στο μοναστήρι. «Καλά να πάθω - έλεγε - καλά να πάθω!»
( π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος)
Η Χάρις του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της γλυκειάς μας Μητέρας Παναγίας να είναι πάντοτε μαζί σας.
Με ευλογία Θεού να περάσετε το νέο έτος, με πολλές αρετές και με πολλά θεία δώρα.
Σας ευχόμεθα αγάπη, υγεία , χαρά και λαμπρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.