Παμμεγιστοι ταξιαρχεσ
Ιερά Μητρόπολη Καστοριάς
Ιερός Ναός Παμμεγ. Ταξιαρχών Μηνιαία Εφημερίδα
Άνω Νεστορίου Μάρτιος 2013
Τηλ: 24670-31113 Φύλλο 22ο
Καλή Σαρακοστή
Το Κανδήλι
Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και ο θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και μεγάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.
Μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά, είχε από τρόφιμα ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μια "χούφτα" καλαμποκάλευρο.
Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφθηκε, ότι αύριο, του Ευαγγελισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάκτυλο λαδάκι. Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο κανδήλι, πού ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι. Και τότε μπήκε στο δίλημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού; Αποφασιστικά όμως έκαμε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία:
"Παναγία μου! ' Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί η μέρα πού ξημερώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου θρέψης τα παιδιά".
Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ' αυτό άναψε το καντήλι της Παναγίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμισε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.
Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, η θεία μου άνοιξε το ντουλάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το "λαδερό" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!...Σταυροκοπήθηκε ή γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα. Για δυο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στόματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Άλλα και το κανδήλι παρέμεινε από τότε μέρα - νύχτα αναμμένο, μαρτυρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλογημένης γυναίκας.
(«ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.» ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ)
Λόγοι πατέρων......
«Το στάδιο των αρετών έχει ανοίξει. Όσοι θέλετε να αθληθείτε, ας μπείτε, αναλαμβάνοντας τον καλόν αγώνα της νηστείας. Γιατί όσοι αθλούνται σύμφωνα με τους κανόνες, δίκαια στεφανώνονται. Κι αφού πάρουμε την πανοπλία του Σταυρού, ας πολεμήσουμε ενάντια στον εχθρό, έχοντας ως άρρηκτο τείχος την πίστη, ως θώρακα την προσευχή και ως περικεφαλαία την ελεημοσύνη. Αντί για μαχαίρι, τη νηστεία, που κόβει κάθε κακία από την καρδιά. Όποιος κάνει αυτά, παίρνει το αληθινό στεφάνι από τον βασιλιά όλων, τον Χριστό, την ημέρα της Κρίσεως».
( αίνος Κυριακή της Τυρινής)
Το συναξάρι της ημέρας
Ὁ Όσιος Γεράσιμος ὁ Ιορδανίτης γεννήθηκε στη Λυκία τον 5ο αιώνα μ.Χ., ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ταπεινοὺς γονεῖς καὶ ἐκ βρέφους ἀφιερώθηκε στὸν Θεό. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἀσπάσθηκε τὴν αἵρεση τῶν Μονοφυσιτῶν παρασυρόμενος ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ αἱρετικοῦ ψευδοπατριάρχου Θεοδοσίου, φανατικοῦ μονοφυσίτου Αἰγυπτίου μοναχοῦ.
Οἱ Μονοφυσῖτες δὲν παραδέχονται,ὅτι στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἔχουν ἑνωθεῖ ἡ Θεία καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση «ἀτρέπτως,ἀσυγχύτως, ἀχωρίστως καὶ ἀδιαιρέτως», ἀλλὰ ἰσχυρίζονται, ὅτι ἡ Θεία φύση τοῦ Χριστοῦ ἀπορρόφησε τὴν ἀνθρώ-πινη φύση Του καὶ ἑπομένως ὁ Χριστὸς ἔχει μόνο μία φύση.
Γρήγορα όμως ὁ Ὅσιος Γεράσιμος κατάλαβε τὸ λάθος του,ἐπειδὴ ἦταν ἄνθρωπος μὲ καλῆ προαίρεση καὶ ταπεινὸ φρόνημα. Ἀπὸ ἕναν λόγιο ἀσκητή,τον Εὐθύμιο που ἀσκήτευε στὴν ἔρημο , διδάχθηκε τὴν ἀλήθεια γιὰ τὶς δυὸ φύσεις τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπέστρεψε καὶ πάλι στὴν Ἐκκλησία.
Στὴ συνέχεια ἐκάρη, τὸ ἔτος 451 μ.Χ., μοναχὸς στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη,ὅπου ἀσκήθηκε μὲ ἡσυχία. Ἀργότερα, ὅταν συγκεντρώθηκαν γύρω του πολλοὶ μοναχοί, ἵδρυσε κοινοβιακὴ μονὴ.
Ὁ Ὅσιος ἦταν αὐστηρός, ἀλλὰ μόνο στὸν ἑαυτό του.Στοὺς ἄλλους ἦταν εὐπροσήγορος καὶ ἐπιεικής. Ἔτρωγε λίγο, ὅσο χρειαζόταν γιὰ νά συντηρεῖται στὴ ζωὴ καὶ κοιμόταν, ἐπίσης, πολὺ λίγο. Μάλιστα δίδασκε, ὅτι ὅποιος θέλει νὰ ζήσει περισσότερο πρέπει νὰ κοιμᾶται λιγότερο, διότι ὁ πολὺς ὕπνος κάνει τὸ σῶμα τρυφηλὸ καὶ ἄρα ἀνίσχυρο στοὺς κόπους καὶ εὐάλωτο στὶς ἀθένειες.
Ἡ διδασκαλία τοῦ Ὁσίου γιὰ τὸν ὕπνο εἶναι οὐσιαστικὰ λόγος γιὰ τὴν ἄσκηση. Μὲ τὸν περιορισμὸ τοῦ ὕπνου καὶ μὲ τὴν ἐγκράτεια, συνηθίζει ἡ σάρκα (τὸ σαρκικὸ φρόνημα) νὰ ὑποτάσσεται στὸ πνεῦμα. Μὲ τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, ἰδίως μὲ τὴ μονολόγιστη εὐχή, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον με», ὁ νοῦς συγκεντρώνεται στὸ χῶρο τῆς καρδιᾶς, ποὺ εἶναι ἡ φυσική του θέση καὶ ἀποκτᾷ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ.
Τόσο πολὺ ἀπέκτησε τὴν οἰκείωση πρὸς τὸν Θεὸ ὁ Ὅσιος καὶ προστάτεψε τὸ «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» τῶν Ἁγίων, ὥστε δάμασε καὶ τὰ ἄγρια θηρία καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα. Όταν στις 19 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 473 μ.Χ. κοιμήθηκε ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Μέγας, ὁ Ὅσιος Γεράσιμος εἶδε σὲ ὅραμα, κατὰ τὴν στιγμὴ ποὺ προσευχόταν στὴ Λαύρα, τὸ τέλος τοῦ Ὁσίου. Αὐτὸ ἀναφέρεται στὴ διήγηση τοῦ Ἁγίου Κυριακοῦ τοῦ Ἀναχωρητοῦ, ὁ ὁποῖος συνόδευσε τὸν Ὅσιο Γεράσιμο στὴν κηδεία τοῦ μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας.
Δυὸ χρόνια μετὰ τὸ τέλος τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου, τὸ ἔτος 475 μ.Χ., ἐπὶ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἀναστασίου Α’ (458-478 μ.Χ.), ὁ Ὅσιος Γεράσιμος κομήθηκε μὲ εἰρήνη. Τὴν διαδοχὴ τῆς Λαύρας ἀνέθεσε στοὺς συνασκητὲς αὐτοῦ Στέφανο καὶ Βασίλειο.
Η μνήμη του Οσίου Γερασίμου τιμάται στις 4 Μαρτίου.
Άγιε του Θεού, πρέσβευε και για εμάς τους αμαρτωλούς στον Κύριο.
Μη μου λες: πώς σώζομαι;
Αλλά θαύμασε, αλλά απόρησε, αλλά δοξολόγησε το Θεό. Διότι θα σε ρωτήσω κι εγώ:πώς σώθηκε ο ληστής; Με την μετάνοια. ( αγ. ΙωάννηςΧρυσόστομος)
Οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου σώζουν
Πριν από το 1800 κάποιος αρχιληστής είχε βάλει μερικούς συντρόφους του, να στήνουν το καρτέρι τους σε ένα σταυροδρόμι που ήτο αναγκαστικό πέρασμα για τους περαστικούς πεζοπόρους, από τη μια πόλη στην άλλη. Και όποιον περνούσε τον λήστευαν.
Κάποτε πέρασε απ’ αυτό το σταυροδρόμι και ένας άγιος μοναχός. Εκείνος, - τον σταμάτησαν βέβαια και τον λήστεψαν, τι να πάρουν από έναν μοναχό, τέλος πάντων, ό,τι είχε – δεν έφυγε. Παρακάλεσε τους ληστάς να τον οδηγήσουν στο λημέρι του αρχηγού τους. Τον ρώτησαν:«Τι τον θέλεις;» «Α, λέει, θα σας πώ κάτι πολύ σπουδαίο. Σε λίγο θα περάσει ένας πολύ μεγάλος και πλούσιος έμπορος φορτωμένος διαμάντια, αλλά, θέλω να του πώ, πώς θα είναι ντυμένος, για να τον καταλάβετε, γιατί θάχει μαζί του πολλά τα κουρέλια.
Τον πήγαν λοιπόν... μόλις συναντήθηκε ο μοναχός με τον αρχιληστή, του λέγει:«Θα καλέσεις όλους τους ανθρώπους εδώ, για να τους πω ένα πολύ σπουδαίο νέο.»
Πράγματι λοιπόν, εκείνος τους μάζεψε όλους, εκτός από τον μάγειρα. Ο μοναχός επέμενε να φέρουν και αυτόν.Πάνε λοιπόν, εκείνος δεν ήθελε να ’ρθεί, και τον άρπαξαν με το ζόρι, και τον έφεραν μπροστά στο μοναχό. Μόλις ο μάγειρας αντίκρισε τον μοναχό, δεν ήθελε να τον βλέπει. Αλλά ούτε και ο μοναχός γύρισε να τον δει. Ο μάγειρας άρχισε να τρέμει, να τρέμει πολύ.Τον ρωτάει λοιπόν ο μοναχός.
«Γιατί τρέμεις μάγειρα;»Αναγκάστηκε εκείνος να ομολογήσει, ότι ήταν διάβολος που είχε μετασχηματιστεί σε άνθρωπο, για να παρακολουθεί από κοντά τον αρχιληστή.
«Γιατί τρέμεις μάγειρα;»Αναγκάστηκε εκείνος να ομολογήσει, ότι ήταν διάβολος που είχε μετασχηματιστεί σε άνθρωπο, για να παρακολουθεί από κοντά τον αρχιληστή.
Ο αρχιληστής όμως αυτός, είχε μια πολύ καλή συνήθεια. Προσευχόταν στην Παναγία καθημερινά. Και πώς προσευχόταν; Διάβαζε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς. Πρωί και μεσημέρι και βράδυ. Την καλή αυτή συνήθεια την πήρε απ’ τη μάνα του. Την πήρε απ’ το σπίτι του, που του είχε μάθει τους Χαιρετισμούς από μικρό παιδί, και έτσι τους ήξερε από στήθους, δηλαδή από μνήμης, και τους έλεγε χωρίς να τους διαβάζει. Βέβαια, αργότερα πήρε τον κακό το δρόμο κι έγινε ληστής, παρά ταύτα όμως, τους Χαιρετισμούς δεν τους είχε αφήσει ούτε μια μέρα. Έτσι η Παναγία βρισκόταν κοντά του και τον φύλαγε. Και τον φύλαγε επειδή περίμενε μια ευκαιρία η Παναγία για να τον σώσει, να τον φέρει σε μετάνοια, ν’ αλλάξει ζωή, να σωθεί.
Ο μάγειρας διάβολος, είχε σταλεί πάλι απ’ τον αρχισατανά για να σκοτώσει τον αρχιληστή και να πάρει την ψυχή του στην Κόλαση. Δεν μπορούσε όμως, γιατί τον εμπόδιζαν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Περίμενε λοιπόν μια ευκαιρία. Ποια; Το πότε θα ξεχνούσε έστω και μία φορά, έστω και μια μέρα, να απαγγείλει ο αρχιληστής τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Τότε θα ήταν αφύλακτος από την προστασία Της, θα προκαλούσε φασαρία για τη μοιρασιά ανάμεσα στους ληστάς κι εκείνοι με την προτροπή βέβαια του διαβόλου μάγειρα, θα τον σκότωναν και έτσι θάπαιρνε την ψυχή του στην Κόλαση.
Μόλις λοιπόν ο αρχιληστής άκουσε αυτή την ομολογία από τον μάγειρο διάβολο, αμέσως φωτίσθηκε. Κατάλαβε τα τραγικά του λάθη, τις αμαρτίες του, και κείνη τη στιγμή μετανόησε και σώθηκε.Η μετάνοιά του συγκλόνισε και τους άλλους ληστάς, τους συντρόφους του. Με τις οδηγίες του αγίου εκείνου μοναχού, όλοι τους οδηγήθηκαν στο μεγάλο μυστήριο της ευσπλαχνίας του Θεού,δηλαδή στην Ιερά Εξομολόγηση. Και με την έμπρακτη αποκατάσταση όλων των κλοπιμαίων, όλοι οι λησταί μαζί με τον αρχιληστή εσώθησαν.
Ο Άγιος και το λιοντάρι
Σε τέτοια προπτωτική κατάσταση είχε φθάσει ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης ώστε και αυτά τα άγρια θηρία υποτάσ-σονταν σ’αυτόν και τον υπηρετούσαν.
Ἀπέκτησε μάλιστα ὑπηρέτη καὶ ἕναν ὄνο, γιὰ νὰ μεταφέρει νερό, καθὼς τὸ νερὸ ἀπεῖχε μακριὰ ἀπὸ αὐτόν.Κάποτε, ἕνα λιοντάρι,ἔχοντας πληγωμένο ἀπὸ ἕνα ξύλο τὸ μάτι του, κατέβηκε ἀπὸ τὸ βουνὸ καὶ κατέφυγε στὸν Ὅσιο. Ἐκεῖνος, ἀφοῦ τὸ ἔκανε καλά, τοῦ ὅρισε νὰ ὁδηγεῖ πλέον τὸ ἴδιο τὸν ὄνο κατὰ τὴν βοσκή του καὶ τὴ μεταφορὰ τοῦ νεροῦ. Κάποια φορά, καὶ ἐνῷ τὸ λιοντάρι κοιμόταν, ἔμποροι ποὺ περνοῦσαν πῆραν τὸν ὄνο. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Ὅσιος ὑποπτεύθηκε, ὅτι τὸ λιοντάρι ἔφαγε τὸν ὄνο, τὸ καταδίκασε, ἐκεῖνο τώρα νὰ μεταφέρει τὸ νερό. Μία μέρα, ὅταν ξανα-πέρασαν οἱ ἔμποροι ἀπὸ τὸ ἴδιο σημεῖο, τὸ λιοντάρι ἀναγνώρισε τὸν κλεμμένο ὄνο καὶ τὸν ἐπέστρεψε σῶο στὸν Ὅσιο. Ἐκεῖνος τότε τὸ ἀπάλλαξε ἀπὸ τὸ ἔργο αὐτὸ καὶ τὸ ἄφησε νὰ γυρίσει στὸ βουνό. Καὶ ὅταν ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ ἔτος 475 μ.Χ., τὸ λιοντάρι ᾖρθε καὶ πέθανε πάνω στὸν τάφο του.
( «αγ Γεράσιμος Ιορδανίτης και η μονή του»)
Η χάρις των εικόνων
Είχαμε στην πατρίδα μας, τη Μ. Ασία τούρκο κτηνοτρόφο,που όταν άρμεγε τα πρόβατά του σκέπαζε το δοχείο με το γάλα μ’ένα μεγάλο και βαρύ ξύλο από κάποια εικόνα της Παναγίας μας. Τα χρώματα είχαν φύγει από τα χρόνια και την κακομεταχείριση.και φαινόταν σαν απλό ξύλο. Συνέβαινε το εξής θαύμα: Όταν ο τούρκος πήγαινε το πρωί στο μαντρί του έβρισκε το γάλα χυμένο και το καρδάρι ανάποδα και την εικόνα όρθια ακουμπισμένη στο δένδρο. Αρχικά δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Μετά όμως θυμωμένος είπε: « Μήπως αυτό το ξύλο μου το χύνει;», γιατί ήξερε ότι ήταν παλιά εικόνα των χριστιανών. Άρπαξε ένα τσεκούρι να σχίσει την εικόνα και να την κάψει.Καθώς καρφώθηκε το τσεκούρι, η εικόνα μάτωσε.Ο τούρκος φοβήθηκε. Πήρε την εικόνα και την πήγε στους Χριστιανούς που τίμησαν την Υπεραγία Θεοτόκο όπως έπρεπε. ( γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης)
Η Νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής
Γιατί νηστεύουμε;
«Η μητέρα όλων των αγαθών καί δάσκαλος της σωφροσύνης καί κάθε άλλης αρετής είναι η νηστεία .
Πόσο μεγάλο καλό είναι ή νηστεία καί μέγιστο όπλο κατά του διαβόλου! Μετά το λουτρό του βαπτίσματος μας δεν πρέπει να προσέχουμε στην καλοπέραση, την τρυφή καί τα πλούσια τραπέζια, αλλά στην νηστεία. Γι αυτό ακριβώς καί ό Κύριος νήστεψε· όχι επειδή ό 'Ιδιος το είχε ανάγκη, αλλά για να διδάξει εμάς.
( αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)
Σε μία αμφίβολη πολεμική συμπλοκή ή παρουσία συμμάχου στο πλευρό ενός εμπολέμου, προκαλεί την ήττα του άλλου. Το πνεύμα και ή σάρκα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Με ποιόν θα συμμαχήσεις; "Αν συμμαχήσεις με τη σάρκα θα εξασθένηση το πνεύμα. Ενώ αν συμμαχήσεις με το πνεύμα θα υποδούλωσης τη σάρκα. Εφ' όσον λοιπόν θέλεις νά ισχυροποίησης το πνεύμα σου, δάμασε τη σάρκα με τη νηστεία. Με τη νηστεία δείχνουμε τον σεβασμό και την υπακοή στον Δημιουργό και Κύριο μας. Γιατί ή πρώτη εντολή πού έδωσε στους πρωτοπλάστους, τον "Αδάμ και την Εύα ήταν εντολή νηστείας.
( Μ. Βασίλειος)
Μέσα στον αληθινό σκοπό της νηστείας υπάρχει ή αγάπη. Ή αγάπη μας πρώτα-πρώτα για τον Χριστό. Γιατί τηρούμε το λόγο πού μας είπε:
«"Όταν άπαρθή ό νυμφίος,τότε (οί μαθηταί μου) νηστεύσουσι» (Ματθ. θ' 15).
«Όποιος αγαπά τον Θεό, ζει αγγελικό βίο στη γη. Γι αυτό νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται και πάντοτε σκέπτεται καλά για όλους τους ανθρώπους».
(αγ. Μάξιμος ο ομολογητής)
Νηστεύουμε γιατί διδαχθήκαμε από τον Κύριο μας ότι:
«Τούτο το γένος (των δαιμονίων) ούκ εκπορεύεται εί μή έν προσευχή και νηστεία» (Ματθ. ιζ' 21)
Να νηστεύεις με όλη σου τη δύναμη ενώπιον του Κυρίου. Αυτό θα καθαρίσει τις ανομίες σου και τις αμαρτίες σου, αυτό λαμπρύνει τη ψυχή, αγιάζει το φρόνημα, διώχνει τους δαίμονες και φέρνει τον άνθρωπο κοντά στο Θεό.
( Ευάγριος μοναχός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.